R.S.O.L.
Room for the Study Of Loneliness : space for contemporary art in Overijssel, the Netherlands
|
|
|
|
De tentoonstelling ´make space. do you see?´ is een onderzoek naar de betekenisruimte die geopend wordt door formuleringen. Deze formuleringen vinden plaats in zowel taal als in beeld. Maar ook daar waar taal geen directe rol speelt, zoals wel gebeurt in beeldend werk, in muziek/geluid of in dans en theater, heeft de talige formulering een centrale plaats in het verwerven van begrip en van kennis. Taal zelf, lijkt als vorm van het denken die tegelijkertijd daarvan niet te onderscheiden is, op een ruimte waarin betekenis gevormd wordt. Taal: teken en syntaxis, vormt een semantische ruimte op een non-dualistische manier. Zoals ook de menselijke geest en het bewustzijn niet los verkrijgbaar is van het menselijk lichaam. De geest heeft een lichamelijke vorm waardoor de geestelijke dimensies van betekenis en kennis geformuleerd worden als manieren van 'zijn' in en van 'de wereld'. De relaties tussen zijn en vorm en tussen vorm en betekenis, zijn relaties die gedefinieerd worden in formuleringen. Het zijn zelf wordt daarmee de open ruimte van het zijnde. In de vorm of de formulering van het zijnde, wordt het zijn be-tekend.
In 'make space. do you see?' wordt de Codex Hortus Conclusus getoond (Ton Kruse, 2019), welke een grond heeft in de open gelaten ruimte van een omsloten tuin en van braakliggend land. Deze open of leeg gelaten ruimte werkt als een onbedoelde ruimte, die ruimte laat - om te verschijnen van wat er is. Hoewel de ruimte fysiek waarneembaar is, is deze niet fysiek te betreden. Voor de verbeelding, het voorstellingsvermogen, vormt deze onmogelijkheid geen belemmering maar een mogelijkheid. De Hortus Conclusus wordt daarmee de mogelijkheid van de mogelijkheid. Niet alleen als onpeilbare grond voor een grondeloze angst, zoals Kierkegaard ooit beschreef in: Het Begrip Angst, maar ook als grond voor de kwalitatieve sprong van het voorstellingsvermogen. De Codex, met daarin een filosofische tekst van Gerard Visser, is een formulering van deze open gelaten ruimte waarin vormen van wat er is kunnen verschijnen.
De betekenisruimte van de taal wordt in het werk van Sophie Speklé belichaamd door de vorm te benaderen als een vattend vat. De vorm om- of be-vat de ruimte waarin betekenis geformuleerd wordt als een structuur. Belichaamde geest gaat voor Speklé over de geestelijke ruimte waarin de ruimte waarin dit bewuste lichaam zich bevindt, be-tekend wordt. De betekenis is teken en kennis (betekennis) die vorm krijgt als een structuur. Tekens vormen woorden, in syntaxis vormen deze zinnen, die op hun beurt weer samen een tekst vormen. Een tekst als structuur waarin betekenisrelaties gevormd worden en een betekenisruimte definiëren. Hoewel de taal geen directe rol speelt in Speklé's werk, maar wel de stem waarmee gesproken kan worden, onderzoekt Speklé de vorm als een betekenisvolle taalstructuur. Structuur die betekenis vat en bevat en die geformuleerd wordt door lichamen die geest bevatten - welke op hun beurt relaties leggen vanuit hun gesitueerdheid, waardoor de individuele situatie in relatie komt te staan tot een grotere structuur. Een grotere structuur, welke we 'wereld' plegen te noemen.
Bij Ischa Kempka vormen taal en teken de basis van haar onderzoek. Het teken dat betekend, dat door aan te wijzen relaties legt tussen spreker en (het) besprokene. Zowel in letterlijke, directe zin, als in overdrachtelijke zin. Want zo gauw de concrete spreker als auteur uit beeld verdwijnt, 'spreekt' het teken, ofwel de formulering, nog altijd over dat wat het aanwijst. Ieder teken be-tekend. Wat betekend wordt is iets wat autonoom in relatie staat tot wat in het teken 'gezegd' of bedoeld is. Het teken is zowel letterteken en woord, alsook: beeld. Want ook 'beelden' be-tekenen. De geheimzinnige verstrengeling tussen taal en denken komt juist in beeldend werk bij Kempka nadrukkelijk aan de orde. Omdat het woord als beeld verschijnt, en niet alleen maar 'beeld' oproept of vormt, in de betekenisruimte van de geest. Het teken waarmee we ons voorstellen wat er is bedoeld, legt relaties tussen wat er is en wat er niet is. De ongrijpbare oorsprong van betekenis en het betekende is waar Kempka naar zoekt.
/
The exhibition 'make space. do you see?' is an investigation into the space for meaning that is opened by formulations. These formulations take place in both language and image. But even where language does not play a direct role, as often seems to be the case in visual work, in music / sound or in dance and theater, the linguistic formulation still has a central place in the formation of understanding and knowledge. Language itself, as a form of thought that cannot be distinguished from thought itself, resembles a space in which meaning is being formed. Language: sign and syntax, forms a semantic space in a non-dualistic way. Just as the human mind and consciousness cannot be obtained separately from the human body. The mind has a physical form through which the spiritual dimensions of meaning and knowledge are formulated as ways of 'being' in and of 'the world'. The relationships between being and form and between form and meaning are relationships that are defined in formulations. Being itself therefore becomes the open space of ways of that what is. In the form or the formulation of that which is, being is meant.
In 'make space. do you see?' the Codex Hortus Conclusus is shown (Ton Kruse 2019), which has a ground in the open space of an enclosed garden and of fallow land. This open or left empty space works as an unintentional space, that leaves room - for the appearance of that what is. Although the space is physically perceptible, it is not physically accessible. For the imagination this impossibility does not constitute an obstacle but rather a possibility. The Hortus Conclusus therefore can become the possibility of possibility. Not just as an unfathomable ground for a groundless fear, as Kierkegaard once described in: The concept of Anxiety, but foremost as a ground for a qualitative leap of imagination. The Codex, containing a philosophical text by Gerard Visser, is a formulation of this open space in which forms of ways of what is there can appear.
The space for meaning of language is embodied in the work of Sophie Speklé by approaching form as a containing vessel. The form comprises a space in which signification is formulated as a structure. For Speklé, embodied spirit is about the spiritual space in which the space in which this conscious body is located, is signified. Meaning is both sign and knowledge that take shape as a structure. Signs form words, in turn these form in syntax sentences, which in turn form a text. A text as a structure in which meaningful relationships are being shaped. Although language does not play a direct role in Speklé's work, but the voice by which one speaks does, form is examined as a meaningful linguistic structure. Structure that captures and contains meaning and that is formulated by bodies that contain spirit. Bodies that are vessels, that in turn establish relationships based on their situation, whereby the individual situation becomes related to a larger structure. A larger structure, which we tend to call 'world'.
For Ischa Kempka language and sign form the basis of her research. The sign that signifies, and which - by designating - shapes relations between the speaker and case being discussed. Both in a literal, direct sense and in a transferable sense. Because as soon as the concrete speaker disappears from view as author, the sign or the formulation, still 'talks' autonomously about what it is pointing to. Every sign signifies. What is meant is autonomously related to what is intended in the sign. The sign is both letter-sign and word, as well as: image. Because images also 'mean'. They point to or point out what is intended. The mysterious entanglement between language and thought is dealt with in 'visual' work. Here the word appears as an image itself, and not only evokes or forms an 'image' in the space for meaning of the mind. The sign by which we imagine what is meant, establishes relationships between what is and what is not. The elusive origin of meaning and what is meant is what Kempka is looking for.
In 'make space. do you see?' wordt de Codex Hortus Conclusus getoond (Ton Kruse, 2019), welke een grond heeft in de open gelaten ruimte van een omsloten tuin en van braakliggend land. Deze open of leeg gelaten ruimte werkt als een onbedoelde ruimte, die ruimte laat - om te verschijnen van wat er is. Hoewel de ruimte fysiek waarneembaar is, is deze niet fysiek te betreden. Voor de verbeelding, het voorstellingsvermogen, vormt deze onmogelijkheid geen belemmering maar een mogelijkheid. De Hortus Conclusus wordt daarmee de mogelijkheid van de mogelijkheid. Niet alleen als onpeilbare grond voor een grondeloze angst, zoals Kierkegaard ooit beschreef in: Het Begrip Angst, maar ook als grond voor de kwalitatieve sprong van het voorstellingsvermogen. De Codex, met daarin een filosofische tekst van Gerard Visser, is een formulering van deze open gelaten ruimte waarin vormen van wat er is kunnen verschijnen.
De betekenisruimte van de taal wordt in het werk van Sophie Speklé belichaamd door de vorm te benaderen als een vattend vat. De vorm om- of be-vat de ruimte waarin betekenis geformuleerd wordt als een structuur. Belichaamde geest gaat voor Speklé over de geestelijke ruimte waarin de ruimte waarin dit bewuste lichaam zich bevindt, be-tekend wordt. De betekenis is teken en kennis (betekennis) die vorm krijgt als een structuur. Tekens vormen woorden, in syntaxis vormen deze zinnen, die op hun beurt weer samen een tekst vormen. Een tekst als structuur waarin betekenisrelaties gevormd worden en een betekenisruimte definiëren. Hoewel de taal geen directe rol speelt in Speklé's werk, maar wel de stem waarmee gesproken kan worden, onderzoekt Speklé de vorm als een betekenisvolle taalstructuur. Structuur die betekenis vat en bevat en die geformuleerd wordt door lichamen die geest bevatten - welke op hun beurt relaties leggen vanuit hun gesitueerdheid, waardoor de individuele situatie in relatie komt te staan tot een grotere structuur. Een grotere structuur, welke we 'wereld' plegen te noemen.
Bij Ischa Kempka vormen taal en teken de basis van haar onderzoek. Het teken dat betekend, dat door aan te wijzen relaties legt tussen spreker en (het) besprokene. Zowel in letterlijke, directe zin, als in overdrachtelijke zin. Want zo gauw de concrete spreker als auteur uit beeld verdwijnt, 'spreekt' het teken, ofwel de formulering, nog altijd over dat wat het aanwijst. Ieder teken be-tekend. Wat betekend wordt is iets wat autonoom in relatie staat tot wat in het teken 'gezegd' of bedoeld is. Het teken is zowel letterteken en woord, alsook: beeld. Want ook 'beelden' be-tekenen. De geheimzinnige verstrengeling tussen taal en denken komt juist in beeldend werk bij Kempka nadrukkelijk aan de orde. Omdat het woord als beeld verschijnt, en niet alleen maar 'beeld' oproept of vormt, in de betekenisruimte van de geest. Het teken waarmee we ons voorstellen wat er is bedoeld, legt relaties tussen wat er is en wat er niet is. De ongrijpbare oorsprong van betekenis en het betekende is waar Kempka naar zoekt.
/
The exhibition 'make space. do you see?' is an investigation into the space for meaning that is opened by formulations. These formulations take place in both language and image. But even where language does not play a direct role, as often seems to be the case in visual work, in music / sound or in dance and theater, the linguistic formulation still has a central place in the formation of understanding and knowledge. Language itself, as a form of thought that cannot be distinguished from thought itself, resembles a space in which meaning is being formed. Language: sign and syntax, forms a semantic space in a non-dualistic way. Just as the human mind and consciousness cannot be obtained separately from the human body. The mind has a physical form through which the spiritual dimensions of meaning and knowledge are formulated as ways of 'being' in and of 'the world'. The relationships between being and form and between form and meaning are relationships that are defined in formulations. Being itself therefore becomes the open space of ways of that what is. In the form or the formulation of that which is, being is meant.
In 'make space. do you see?' the Codex Hortus Conclusus is shown (Ton Kruse 2019), which has a ground in the open space of an enclosed garden and of fallow land. This open or left empty space works as an unintentional space, that leaves room - for the appearance of that what is. Although the space is physically perceptible, it is not physically accessible. For the imagination this impossibility does not constitute an obstacle but rather a possibility. The Hortus Conclusus therefore can become the possibility of possibility. Not just as an unfathomable ground for a groundless fear, as Kierkegaard once described in: The concept of Anxiety, but foremost as a ground for a qualitative leap of imagination. The Codex, containing a philosophical text by Gerard Visser, is a formulation of this open space in which forms of ways of what is there can appear.
The space for meaning of language is embodied in the work of Sophie Speklé by approaching form as a containing vessel. The form comprises a space in which signification is formulated as a structure. For Speklé, embodied spirit is about the spiritual space in which the space in which this conscious body is located, is signified. Meaning is both sign and knowledge that take shape as a structure. Signs form words, in turn these form in syntax sentences, which in turn form a text. A text as a structure in which meaningful relationships are being shaped. Although language does not play a direct role in Speklé's work, but the voice by which one speaks does, form is examined as a meaningful linguistic structure. Structure that captures and contains meaning and that is formulated by bodies that contain spirit. Bodies that are vessels, that in turn establish relationships based on their situation, whereby the individual situation becomes related to a larger structure. A larger structure, which we tend to call 'world'.
For Ischa Kempka language and sign form the basis of her research. The sign that signifies, and which - by designating - shapes relations between the speaker and case being discussed. Both in a literal, direct sense and in a transferable sense. Because as soon as the concrete speaker disappears from view as author, the sign or the formulation, still 'talks' autonomously about what it is pointing to. Every sign signifies. What is meant is autonomously related to what is intended in the sign. The sign is both letter-sign and word, as well as: image. Because images also 'mean'. They point to or point out what is intended. The mysterious entanglement between language and thought is dealt with in 'visual' work. Here the word appears as an image itself, and not only evokes or forms an 'image' in the space for meaning of the mind. The sign by which we imagine what is meant, establishes relationships between what is and what is not. The elusive origin of meaning and what is meant is what Kempka is looking for.
|
|
|
Sophie Speklé werkt aan de muurtekening van 2 bij 3 meter voor make space. do you see? / Sophie Speklé working on the 2 by 3 meter wall drawing for make space. do you see?
Unlocked/Reconnected
- 1 juni - 1 september 2020 / June 1 - September 1 2020
R.S.O.L. neemt deel aan de landelijke tentoonstelling Unlocked/Reconnected info, waarin ruim 200 huizen voor kunst een werk presenteren dat verschillende noties van de begrippen huis en thuis inzichtelijk maakt. Musea, presentatie instellingen, galeries, kunstenaarsinitiatieven en bedrijfscollecties doen mee. Vertrekpunt voor Unlocked/Reconnected is het idee van solidariteit. Unlocked/Reconnected is een initiatief dat voortkomt uit een gevoel dat het weer open stellen van het huis na de lockdown ons noodzaakt om te heroverwegen hoe het (t)huis er uit ziet, zou kunnen zien, of hoe het eruit moet gaan zien. Tom Putman info maakte in samenwerking, een nieuw werk voor Unlocked/Reconnected in R.S.O.L., waarin elementen uit ouder werk een nieuwe plaats kregen.
/
R.S.O.L. participates in the national exhibition Unlocked/Reconnected info, in which more than 200 houses for art present a work that clarifies different notions of the concepts house and home. Museums, presentation institutions, galleries, artists initiatives and corporate collections are participating. The starting point for Unlocked/Reconnected is the idea of solidarity. Unlocked/Reconnected is an initiative that stems from a feeling that re-opening the house again after the lockdown, requires us to reconsider what house/home looks like, what it can look like, or what it should look like. In collaboration, Tom Putman info made a new work for Unlocked/Reconnected in R.S.O.L., in which elements of older work obtained a new place.
/
R.S.O.L. participates in the national exhibition Unlocked/Reconnected info, in which more than 200 houses for art present a work that clarifies different notions of the concepts house and home. Museums, presentation institutions, galleries, artists initiatives and corporate collections are participating. The starting point for Unlocked/Reconnected is the idea of solidarity. Unlocked/Reconnected is an initiative that stems from a feeling that re-opening the house again after the lockdown, requires us to reconsider what house/home looks like, what it can look like, or what it should look like. In collaboration, Tom Putman info made a new work for Unlocked/Reconnected in R.S.O.L., in which elements of older work obtained a new place.
|
|
|
Tom Putman voor R.S.O.L. en details van het werk dat hij maakte in samenwerking voor Unlocked/Reconnected / Tom Putman standing before R.S.O.L. and some details of the work he made in collaboration for Unlocked / Reconnected
- 21 oktober - 12 december 2020 / 21 October - 12 December 2020
if the sight shall make dwelling, abide thou it, for it coming shall come
|
|
|
|
|
|
|
|
v.l.n.r. 1, 4, 5, 7, 8 Tom Putman; 2, 3, 6 Laurens Stok
/
f.l.t.r. 1, 4, 5, 7, 8 Tom Putman; 2, 3, 6 Laurens Stok
/
f.l.t.r. 1, 4, 5, 7, 8 Tom Putman; 2, 3, 6 Laurens Stok
Een kunstwerk heeft volgens Georg Bertram een 'gebrekkige vanzelfsprekendheid'. Hoe een kunstwerk te begrijpen, te verstaan, ja zelfs te benaderen is, is geen vanzelfsprekend gegeven in de hedendaagse kunst. Het kunstwerk heeft geen gebruiksfunctie, het is geen werktuig. Ook een andere praktische functie is niet voorhanden. Een hedendaags kunstwerk hoeft niet te representeren of present te stellen, of te memoreren. Het hoeft zelfs geen ding-achtige kwaliteit te bezitten. Een decoratieve functie is soms wellicht mogelijk, maar ook niet vanzelfsprekend - want lang niet altijd zal het in 'de smaak vallen' (laat staan 'bij de bank passen') en zeker zal het niet zomaar aansluiten bij modieuze stijlen. Ten slotte is ook een vermakende functie niet vanzelfsprekend, juist omdat het in zijn vreemdheid, zijn anders zijn, niet terstond begrepen kan worden.
Om het werk te kunnen laten werken, het toe te staan zijn werk te doen, is een vertrouwensvolle, haast afwachtende houding nodig. Het heeft geen zin van het kunstwerk te eisen dat het zijn betekenis terstond bekend maakt, zonder daarbij zelf een inspanning te willen leveren. Het geeft zijn betekenis niet prijs aan zo'n eisende, zichzelf opdringende kracht, en een vooringenomen houding laat het werk ook niet toe. In plaats van tot het werk door te willen dringen, moet je het werk toestaan zich tot jou door te laten dringen. Je moet afwachten en erop vertrouwen dat het werk zichzelf aan jou te kennen zal gaan geven.
Dit wachten kenmerkt zich niet door een passieve houding. Het kenmerkt zich door een bereidwilligheid te blijven, te verwijlen, bij wat het werk is en doet. Daarin is verondersteld dat het werk wordt aangetroffen door iemand (de beschouwer, jijzelf) in een zekere context. Beide aspecten wegen mee in hoe het werk van zich laat spreken. Dat het werk is gedaan door iemand, is ook een dimensie van het werk. Een dimensie die de verwachting dat het werk betekenis heeft staaft. Want het gegeven dat iemand de moeite heeft genomen het werk te doen, het te 'maken', veronderstelt een betekenisvolle reden waarom het werk gedaan moest worden.
De actie die de beschouwer neemt in het verwijlen, bestaat uit het steeds opnieuw noemen en benoemen wat het werk is en doet, in die context. De beschouwer 'zegt' het werk zichzelf zo aan, en het werk geeft de relaties die aspecten van het werk hebben tot elkaar, en tot de beschouwer, in de aanzegging prijs. Deze relaties die in het werk aangezegd worden eindigen niet bij het werk zelf, bij de directe context of de beschouwer, maar breiden zich uit tot wat die situatie overstijgt - tot dat wat we uiteindelijk 'wereld' noemen. Het werk is door iemand gedaan die niet per se deel uitmaakt van de context waarin het wordt aangetroffen, en daarmee wordt alvast duidelijk dat het werk iets zegt over iets. Door aspecten te noemen, relaties ertussen te noemen, en ook de relaties te noemen die deze relaties hebben tot wat buiten het werk staat, worden de betekenissen van het werk ontdekt, gerealiseerd. Wat in het werk besloten ligt wordt zo ontsloten. De verwachting dat dit mogelijk zou zijn, wordt in het afwachten waar.
Het werk van Tom Putman en van Laurens Stok is bij uitstek 'hedendaags' in de hierboven beschreven zin. Het is werk dat gedaan wordt om het werk zelf, en om wat zich daarin te kennen geeft. Wat zich te kennen geeft zijn inzichten in en kennis van 'de wereld', en van 'het zijn in de wereld'. Het werk van beide kunstenaars legt in samenspraak manieren van waarop onze wereld bestaat bloot, en leert ons hoe we in die wereld bestaan en onszelf daarin leren kennen - als 'mens' in deze wereldtijd. Dit leren en dit kennen laat zich hier niet samenvatten tot een programma of thema, maar dient zich aan als een structuur van motieven die zich laat ontsluiten, zodat zij zich met de beschouwer doen realiseren.
/
According to Georg Bertram, a work of art has a 'flawed self-evidence'. How to understand and even approach a work of art is not self-evident in contemporary art. The artwork has no use, it is not a tool. There is no practical function available. A contemporary work of art does not have to represent or present, or to commemorate. It doesn't even have to have a object-like quality. A decorative function may sometimes be possible, but is not self-evident either, because it will not always be 'to the taste' of everyone (let alone 'go with the sofa') and certainly will not easily fit in with fashionable styles. Finally, an entertaining function cannot be taken for granted, because it cannot be immediately understoodof precisely because of its strangeness, its being different.
In order for the work to be able to work, a trusting, almost wait-and-see attitude is required. There is no point in requiring the work of art to make its meaning known immediately, without making an effort. It does not reveal its meaning to such a demanding, self-imposed force, nor does the work permit a biased attitude. Instead of wanting to get through to the work, one must allow the work to get through to you. You have to wait and trust that the work will reveal itself to you.
This waiting is not characterized by a passive attitude. It is characterized by a willingness to stay, to dwell on what the work is and does. In this is assumed that the work is found by someone (the viewer, yourself) in a certain context. Both aspects weigh in on how the work will come to speak of itself. That the work was done by someone is also a dimension of the work. A dimension that supports the expectation that the work has meaning. For the fact that someone has bothered to do the work, "make it," presupposes a meaningful reason why the work had to be done.
The action that the viewer takes in the lingering consists of constantly mentioning and naming what the work is and does, in that context. The viewer 'says' the work in this way, and in that notice, the work reveals the relations that aspects of the work have to each other, and to the viewer. These relationships that are announced in the work do not end with the work itself, with the immediate context or the viewer, but extend to what transcends that situation - to what we ultimately call "world". The work was done by someone who is not necessarily part of the context in which it is now found, and herein it becomes clear that the work says something about something. By naming aspects, naming relationships between them, and also naming the relationships these relationships have to what is outside of the work, the meanings of the work are discovered, realized. What is contained in the work is thus unlocked. The expectation that this would be possible becomes true in the awaiting.
The work of Tom Putman and Laurens Stok is pre-eminently 'contemporary' in the sense described above. It is work that is done for the work itself, and for what becomes known in it. What makes itself known are insights into and knowledge of 'the world', and of 'being in the world'. The work of both artists, in dialogue, exposes ways in which our world exists, and teaches us how we exist in that world and get to know ourselves in it - as 'people' in this world-age. What is learned and what becomes known in the work cannot be summed up here as a program or a theme, but presents itself as a structure of motives that can be unlocked, so that they can be realized with the viewer.
Om het werk te kunnen laten werken, het toe te staan zijn werk te doen, is een vertrouwensvolle, haast afwachtende houding nodig. Het heeft geen zin van het kunstwerk te eisen dat het zijn betekenis terstond bekend maakt, zonder daarbij zelf een inspanning te willen leveren. Het geeft zijn betekenis niet prijs aan zo'n eisende, zichzelf opdringende kracht, en een vooringenomen houding laat het werk ook niet toe. In plaats van tot het werk door te willen dringen, moet je het werk toestaan zich tot jou door te laten dringen. Je moet afwachten en erop vertrouwen dat het werk zichzelf aan jou te kennen zal gaan geven.
Dit wachten kenmerkt zich niet door een passieve houding. Het kenmerkt zich door een bereidwilligheid te blijven, te verwijlen, bij wat het werk is en doet. Daarin is verondersteld dat het werk wordt aangetroffen door iemand (de beschouwer, jijzelf) in een zekere context. Beide aspecten wegen mee in hoe het werk van zich laat spreken. Dat het werk is gedaan door iemand, is ook een dimensie van het werk. Een dimensie die de verwachting dat het werk betekenis heeft staaft. Want het gegeven dat iemand de moeite heeft genomen het werk te doen, het te 'maken', veronderstelt een betekenisvolle reden waarom het werk gedaan moest worden.
De actie die de beschouwer neemt in het verwijlen, bestaat uit het steeds opnieuw noemen en benoemen wat het werk is en doet, in die context. De beschouwer 'zegt' het werk zichzelf zo aan, en het werk geeft de relaties die aspecten van het werk hebben tot elkaar, en tot de beschouwer, in de aanzegging prijs. Deze relaties die in het werk aangezegd worden eindigen niet bij het werk zelf, bij de directe context of de beschouwer, maar breiden zich uit tot wat die situatie overstijgt - tot dat wat we uiteindelijk 'wereld' noemen. Het werk is door iemand gedaan die niet per se deel uitmaakt van de context waarin het wordt aangetroffen, en daarmee wordt alvast duidelijk dat het werk iets zegt over iets. Door aspecten te noemen, relaties ertussen te noemen, en ook de relaties te noemen die deze relaties hebben tot wat buiten het werk staat, worden de betekenissen van het werk ontdekt, gerealiseerd. Wat in het werk besloten ligt wordt zo ontsloten. De verwachting dat dit mogelijk zou zijn, wordt in het afwachten waar.
Het werk van Tom Putman en van Laurens Stok is bij uitstek 'hedendaags' in de hierboven beschreven zin. Het is werk dat gedaan wordt om het werk zelf, en om wat zich daarin te kennen geeft. Wat zich te kennen geeft zijn inzichten in en kennis van 'de wereld', en van 'het zijn in de wereld'. Het werk van beide kunstenaars legt in samenspraak manieren van waarop onze wereld bestaat bloot, en leert ons hoe we in die wereld bestaan en onszelf daarin leren kennen - als 'mens' in deze wereldtijd. Dit leren en dit kennen laat zich hier niet samenvatten tot een programma of thema, maar dient zich aan als een structuur van motieven die zich laat ontsluiten, zodat zij zich met de beschouwer doen realiseren.
/
According to Georg Bertram, a work of art has a 'flawed self-evidence'. How to understand and even approach a work of art is not self-evident in contemporary art. The artwork has no use, it is not a tool. There is no practical function available. A contemporary work of art does not have to represent or present, or to commemorate. It doesn't even have to have a object-like quality. A decorative function may sometimes be possible, but is not self-evident either, because it will not always be 'to the taste' of everyone (let alone 'go with the sofa') and certainly will not easily fit in with fashionable styles. Finally, an entertaining function cannot be taken for granted, because it cannot be immediately understoodof precisely because of its strangeness, its being different.
In order for the work to be able to work, a trusting, almost wait-and-see attitude is required. There is no point in requiring the work of art to make its meaning known immediately, without making an effort. It does not reveal its meaning to such a demanding, self-imposed force, nor does the work permit a biased attitude. Instead of wanting to get through to the work, one must allow the work to get through to you. You have to wait and trust that the work will reveal itself to you.
This waiting is not characterized by a passive attitude. It is characterized by a willingness to stay, to dwell on what the work is and does. In this is assumed that the work is found by someone (the viewer, yourself) in a certain context. Both aspects weigh in on how the work will come to speak of itself. That the work was done by someone is also a dimension of the work. A dimension that supports the expectation that the work has meaning. For the fact that someone has bothered to do the work, "make it," presupposes a meaningful reason why the work had to be done.
The action that the viewer takes in the lingering consists of constantly mentioning and naming what the work is and does, in that context. The viewer 'says' the work in this way, and in that notice, the work reveals the relations that aspects of the work have to each other, and to the viewer. These relationships that are announced in the work do not end with the work itself, with the immediate context or the viewer, but extend to what transcends that situation - to what we ultimately call "world". The work was done by someone who is not necessarily part of the context in which it is now found, and herein it becomes clear that the work says something about something. By naming aspects, naming relationships between them, and also naming the relationships these relationships have to what is outside of the work, the meanings of the work are discovered, realized. What is contained in the work is thus unlocked. The expectation that this would be possible becomes true in the awaiting.
The work of Tom Putman and Laurens Stok is pre-eminently 'contemporary' in the sense described above. It is work that is done for the work itself, and for what becomes known in it. What makes itself known are insights into and knowledge of 'the world', and of 'being in the world'. The work of both artists, in dialogue, exposes ways in which our world exists, and teaches us how we exist in that world and get to know ourselves in it - as 'people' in this world-age. What is learned and what becomes known in the work cannot be summed up here as a program or a theme, but presents itself as a structure of motives that can be unlocked, so that they can be realized with the viewer.