"Referring to cognitive scientists, Hans-Georg Gadamer and Paul Ricœur, Ton Kruse (646-68) addresses that imagination doesn’t simulate an experience but it is a kind of experience in itself, which could function as ways for knowing, living and constantly recreate our world and being-in-the-world. As a consequence, Kruse notes that understanding takes place in language: «the formulation of experience in language is an occurrence and experience in itself. In the formulation, the experience is imagined (experienced again) and understood (there is something it is like to have a belief)» (652). Moreover, drawing to Johan Huizinga’s thought, Kruse highlights the assimilation of imagination and game: «the game constitutes itself. [...] [The game] is experienced by the contemplator as something that needs to be contemplated, imagined and understood, rather than as something that is merely done»"
"Deze recensie werd geschreven door kunstenaar en kunstcriticus Ton Kruse en gaat over de tentoonstelling Marinus Boezem in de Oude Kerk. Voor deze tentoonstelling maakte Boezem vijf nieuwe werken. Kruse verweeft zijn oordeel heel voorzichtig door de recensie en wordt in de laatste alinea pas direct en expliciet. Toch heb je als lezer constant het gevoel dat Kruse een positief stempel op de tentoonstelling wil drukken. Ook qua theorie is de recensie goed onderbouwd. Hoewel het taalgebruik soms wat wollig aanvoelt weet Kruse goed uit te leggen hoe de (theoretische en technische) verbinding tussen de Oude Kerk en de werken in elkaar steekt. Kruse weet tekstuele tegenstellingen door zijn gehele tekst te verwerken. Aan de hand van deze tegenstellingen weet hij de gelaagdheid van de tentoonstelling uit te leggen. Denk aan woordspelingen als: hetzelfde, maar toch anders, zwaar maar toch licht, orde in de chaos en het individu tegenover de samenleving." (p. 20)
Verschillende artikelen over het project 'Hortus Conclusus 't Janboersmeulentien' in regionale media, o.a.: De Stellingwerf, Leeuwarder Courant & Omrop Fryslân, in 2017
"Hij maakt een nieuw middelgroot schilderdoek, dat betekent katoen opspannen op een spieraam, goed prepareren en dan wit maken. De ondergrond zie je nog door de dunne verflagen heen en daarom is het materiaal van het doek van belang. Met een paar lijnen en kleurvlakken suggereert hij een ruimte en daarin verschijnen enkele figuren uit de krant. Deze personages - afkomstig uit verschillende nieuwsfoto’s - staan nu los van het nieuwsonderschrift, en ze komen elkaar in deze nieuwe omgeving tegen. Maar waar zijn ze? Zijn geschilderde ruimtes bepalen summier binnen of buiten, meer informatie geven ze niet. De figuren zijn juist heel erg precies uitgewerkt. Samen komen ze tot leven en vertellen een associatief verhaal. Gelaagd en zonder begin of einde blijven ze in die ruimte met elkaar bezig."
Artikel in dagblad De Stentor 6-1-2012
Artikel in tArtmagazine nr. 2 2011