R.S.O.L. archive
Room for the Study Of Loneliness : space for contemporary art in Overijssel, the Netherlands
+ een uniek, online optreden bij de presentatie door Akiko Mik info & het Prisma String Trio info
& een inleiding op de presentatie door Xander Karskens, directeur van De Ateliers info
dit vond plaats op datum 29.10.2020 19:30-21:00
het kaartje voor dit optreden was ook geldig om de optredens draadloos terug te luisteren, in de presentatie ter plekke
⇓ scroll down voor audio fragmenten
/
+ a unique, online performance for the presentation by Akiko Mik info & the Prisma String Trio info
& an introduction to the presentation by Xander Karskens, director of De Ateliers info
this took place on date 29.10.2020 19:30-21:00
the ticket for this performance was valid also for wirelessly listening to the performance again, in the presentation on site
⇓ scroll down for audio excerpts
& een inleiding op de presentatie door Xander Karskens, directeur van De Ateliers info
dit vond plaats op datum 29.10.2020 19:30-21:00
het kaartje voor dit optreden was ook geldig om de optredens draadloos terug te luisteren, in de presentatie ter plekke
⇓ scroll down voor audio fragmenten
/
+ a unique, online performance for the presentation by Akiko Mik info & the Prisma String Trio info
& an introduction to the presentation by Xander Karskens, director of De Ateliers info
this took place on date 29.10.2020 19:30-21:00
the ticket for this performance was valid also for wirelessly listening to the performance again, in the presentation on site
⇓ scroll down for audio excerpts
|
|
|
|
|
|
![overview in If the sight... R.S.Ol].L. Tom Putman (front), Laurens Stok (back)](/uploads/3/4/3/9/3439835/dscf0765_1_orig.jpg)
Een kunstwerk heeft volgens Georg Bertram een 'gebrekkige vanzelfsprekendheid'. Hoe een kunstwerk te begrijpen, te verstaan, ja zelfs te benaderen is, is geen vanzelfsprekend gegeven in de hedendaagse kunst. Het kunstwerk heeft geen gebruiksfunctie, het is geen werktuig. Ook een andere praktische functie is niet voorhanden. Een hedendaags kunstwerk hoeft niet te representeren of present te stellen, of te memoreren. Het hoeft zelfs geen ding-achtige kwaliteit te bezitten. Een decoratieve functie is soms wellicht mogelijk, maar ook niet vanzelfsprekend - want lang niet altijd zal het in 'de smaak vallen' (laat staan 'bij de bank passen') en zeker zal het niet zomaar aansluiten bij modieuze stijlen. Ten slotte is ook een vermakende functie niet vanzelfsprekend, juist omdat het in zijn vreemdheid, zijn anders zijn, niet terstond begrepen kan worden.
Om het werk te kunnen laten werken, het toe te staan zijn werk te doen, is een vertrouwensvolle, haast afwachtende houding nodig. Het heeft geen zin van het kunstwerk te eisen dat het zijn betekenis terstond bekend maakt, zonder daarbij zelf een inspanning te willen leveren. Het geeft zijn betekenis niet prijs aan zo'n eisende, zichzelf opdringende kracht, en een vooringenomen houding laat het werk ook niet toe. In plaats van tot het werk door te willen dringen, moet je het werk toestaan zich tot jou door te laten dringen. Je moet afwachten en erop vertrouwen dat het werk zichzelf aan jou te kennen zal gaan geven.
Dit wachten kenmerkt zich niet door een passieve houding. Het kenmerkt zich door een bereidwilligheid te blijven, te verwijlen, bij wat het werk is en doet. Daarin is verondersteld dat het werk wordt aangetroffen door iemand (de beschouwer, jijzelf) in een zekere context. Beide aspecten wegen mee in hoe het werk van zich laat spreken. Dat het werk is gedaan door iemand, is ook een dimensie van het werk. Een dimensie die de verwachting dat het werk betekenis heeft staaft. Want het gegeven dat iemand de moeite heeft genomen het werk te doen, het te 'maken', veronderstelt een betekenisvolle reden waarom het werk gedaan moest worden.
De actie die de beschouwer neemt in het verwijlen, bestaat uit het steeds opnieuw noemen en benoemen wat het werk is en doet, in die context. De beschouwer 'zegt' het werk zichzelf zo aan, en het werk geeft de relaties die aspecten van het werk hebben tot elkaar, en tot de beschouwer, in de aanzegging prijs. Deze relaties die in het werk aangezegd worden eindigen niet bij het werk zelf, bij de directe context of de beschouwer, maar breiden zich uit tot wat die situatie overstijgt - tot dat wat we uiteindelijk 'wereld' noemen. Het werk is door iemand gedaan die niet per se deel uitmaakt van de context waarin het wordt aangetroffen, en daarmee wordt alvast duidelijk dat het werk iets zegt over iets. Door aspecten te noemen, relaties ertussen te noemen, en ook de relaties te noemen die deze relaties hebben tot wat buiten het werk staat, worden de betekenissen van het werk ontdekt, gerealiseerd. Wat in het werk besloten ligt wordt zo ontsloten. De verwachting dat dit mogelijk zou zijn, wordt in het afwachten waar.
Het werk van Tom Putman en van Laurens Stok is bij uitstek 'hedendaags' in de hierboven beschreven zin. Het is werk dat gedaan wordt om het werk zelf, en om wat zich daarin te kennen geeft. Wat zich te kennen geeft zijn inzichten in en kennis van 'de wereld', en van 'het zijn in de wereld'. Het werk van beide kunstenaars legt in samenspraak manieren van waarop onze wereld bestaat bloot, en leert ons hoe we in die wereld bestaan en onszelf daarin leren kennen - als 'mens' in deze wereldtijd. Dit leren en dit kennen laat zich hier niet samenvatten tot een programma of thema, maar dient zich aan als een structuur van motieven die zich laat ontsluiten, zodat zij zich met de beschouwer doen realiseren.
/
According to Georg Bertram, a work of art has a 'flawed self-evidence'. How to understand and even approach a work of art is not self-evident in contemporary art. The artwork has no use, it is not a tool. There is no practical function available. A contemporary work of art does not have to represent or present, or to commemorate. It doesn't even have to have a object-like quality. A decorative function may sometimes be possible, but is not self-evident either, because it will not always be 'to the taste' of everyone (let alone 'go with the sofa') and certainly will not easily fit in with fashionable styles. Finally, an entertaining function cannot be taken for granted, because it cannot be immediately understoodof precisely because of its strangeness, its being different.
In order for the work to be able to work, a trusting, almost wait-and-see attitude is required. There is no point in requiring the work of art to make its meaning known immediately, without making an effort. It does not reveal its meaning to such a demanding, self-imposed force, nor does the work permit a biased attitude. Instead of wanting to get through to the work, one must allow the work to get through to you. You have to wait and trust that the work will reveal itself to you.
This waiting is not characterized by a passive attitude. It is characterized by a willingness to stay, to dwell on what the work is and does. In this is assumed that the work is found by someone (the viewer, yourself) in a certain context. Both aspects weigh in on how the work will come to speak of itself. That the work was done by someone is also a dimension of the work. A dimension that supports the expectation that the work has meaning. For the fact that someone has bothered to do the work, "make it," presupposes a meaningful reason why the work had to be done.
The action that the viewer takes in the lingering consists of constantly mentioning and naming what the work is and does, in that context. The viewer 'says' the work in this way, and in that notice, the work reveals the relations that aspects of the work have to each other, and to the viewer. These relationships that are announced in the work do not end with the work itself, with the immediate context or the viewer, but extend to what transcends that situation - to what we ultimately call "world". The work was done by someone who is not necessarily part of the context in which it is now found, and herein it becomes clear that the work says something about something. By naming aspects, naming relationships between them, and also naming the relationships these relationships have to what is outside of the work, the meanings of the work are discovered, realized. What is contained in the work is thus unlocked. The expectation that this would be possible becomes true in the awaiting.
The work of Tom Putman and Laurens Stok is pre-eminently 'contemporary' in the sense described above. It is work that is done for the work itself, and for what becomes known in it. What makes itself known are insights into and knowledge of 'the world', and of 'being in the world'. The work of both artists, in dialogue, exposes ways in which our world exists, and teaches us how we exist in that world and get to know ourselves in it - as 'people' in this world-age. What is learned and what becomes known in the work cannot be summed up here as a program or a theme, but presents itself as a structure of motives that can be unlocked, so that they can be realized with the viewer.
Om het werk te kunnen laten werken, het toe te staan zijn werk te doen, is een vertrouwensvolle, haast afwachtende houding nodig. Het heeft geen zin van het kunstwerk te eisen dat het zijn betekenis terstond bekend maakt, zonder daarbij zelf een inspanning te willen leveren. Het geeft zijn betekenis niet prijs aan zo'n eisende, zichzelf opdringende kracht, en een vooringenomen houding laat het werk ook niet toe. In plaats van tot het werk door te willen dringen, moet je het werk toestaan zich tot jou door te laten dringen. Je moet afwachten en erop vertrouwen dat het werk zichzelf aan jou te kennen zal gaan geven.
Dit wachten kenmerkt zich niet door een passieve houding. Het kenmerkt zich door een bereidwilligheid te blijven, te verwijlen, bij wat het werk is en doet. Daarin is verondersteld dat het werk wordt aangetroffen door iemand (de beschouwer, jijzelf) in een zekere context. Beide aspecten wegen mee in hoe het werk van zich laat spreken. Dat het werk is gedaan door iemand, is ook een dimensie van het werk. Een dimensie die de verwachting dat het werk betekenis heeft staaft. Want het gegeven dat iemand de moeite heeft genomen het werk te doen, het te 'maken', veronderstelt een betekenisvolle reden waarom het werk gedaan moest worden.
De actie die de beschouwer neemt in het verwijlen, bestaat uit het steeds opnieuw noemen en benoemen wat het werk is en doet, in die context. De beschouwer 'zegt' het werk zichzelf zo aan, en het werk geeft de relaties die aspecten van het werk hebben tot elkaar, en tot de beschouwer, in de aanzegging prijs. Deze relaties die in het werk aangezegd worden eindigen niet bij het werk zelf, bij de directe context of de beschouwer, maar breiden zich uit tot wat die situatie overstijgt - tot dat wat we uiteindelijk 'wereld' noemen. Het werk is door iemand gedaan die niet per se deel uitmaakt van de context waarin het wordt aangetroffen, en daarmee wordt alvast duidelijk dat het werk iets zegt over iets. Door aspecten te noemen, relaties ertussen te noemen, en ook de relaties te noemen die deze relaties hebben tot wat buiten het werk staat, worden de betekenissen van het werk ontdekt, gerealiseerd. Wat in het werk besloten ligt wordt zo ontsloten. De verwachting dat dit mogelijk zou zijn, wordt in het afwachten waar.
Het werk van Tom Putman en van Laurens Stok is bij uitstek 'hedendaags' in de hierboven beschreven zin. Het is werk dat gedaan wordt om het werk zelf, en om wat zich daarin te kennen geeft. Wat zich te kennen geeft zijn inzichten in en kennis van 'de wereld', en van 'het zijn in de wereld'. Het werk van beide kunstenaars legt in samenspraak manieren van waarop onze wereld bestaat bloot, en leert ons hoe we in die wereld bestaan en onszelf daarin leren kennen - als 'mens' in deze wereldtijd. Dit leren en dit kennen laat zich hier niet samenvatten tot een programma of thema, maar dient zich aan als een structuur van motieven die zich laat ontsluiten, zodat zij zich met de beschouwer doen realiseren.
/
According to Georg Bertram, a work of art has a 'flawed self-evidence'. How to understand and even approach a work of art is not self-evident in contemporary art. The artwork has no use, it is not a tool. There is no practical function available. A contemporary work of art does not have to represent or present, or to commemorate. It doesn't even have to have a object-like quality. A decorative function may sometimes be possible, but is not self-evident either, because it will not always be 'to the taste' of everyone (let alone 'go with the sofa') and certainly will not easily fit in with fashionable styles. Finally, an entertaining function cannot be taken for granted, because it cannot be immediately understoodof precisely because of its strangeness, its being different.
In order for the work to be able to work, a trusting, almost wait-and-see attitude is required. There is no point in requiring the work of art to make its meaning known immediately, without making an effort. It does not reveal its meaning to such a demanding, self-imposed force, nor does the work permit a biased attitude. Instead of wanting to get through to the work, one must allow the work to get through to you. You have to wait and trust that the work will reveal itself to you.
This waiting is not characterized by a passive attitude. It is characterized by a willingness to stay, to dwell on what the work is and does. In this is assumed that the work is found by someone (the viewer, yourself) in a certain context. Both aspects weigh in on how the work will come to speak of itself. That the work was done by someone is also a dimension of the work. A dimension that supports the expectation that the work has meaning. For the fact that someone has bothered to do the work, "make it," presupposes a meaningful reason why the work had to be done.
The action that the viewer takes in the lingering consists of constantly mentioning and naming what the work is and does, in that context. The viewer 'says' the work in this way, and in that notice, the work reveals the relations that aspects of the work have to each other, and to the viewer. These relationships that are announced in the work do not end with the work itself, with the immediate context or the viewer, but extend to what transcends that situation - to what we ultimately call "world". The work was done by someone who is not necessarily part of the context in which it is now found, and herein it becomes clear that the work says something about something. By naming aspects, naming relationships between them, and also naming the relationships these relationships have to what is outside of the work, the meanings of the work are discovered, realized. What is contained in the work is thus unlocked. The expectation that this would be possible becomes true in the awaiting.
The work of Tom Putman and Laurens Stok is pre-eminently 'contemporary' in the sense described above. It is work that is done for the work itself, and for what becomes known in it. What makes itself known are insights into and knowledge of 'the world', and of 'being in the world'. The work of both artists, in dialogue, exposes ways in which our world exists, and teaches us how we exist in that world and get to know ourselves in it - as 'people' in this world-age. What is learned and what becomes known in the work cannot be summed up here as a program or a theme, but presents itself as a structure of motives that can be unlocked, so that they can be realized with the viewer.
inleiding van / introduction by Xander Karskens:
Xander Karskens is de directeur van het kunstenaarsinstituut De Ateliers. Voor hij zijn directeurschap van De Ateliers aanvaarde, verdiende Karskens zijn sporen als curator.
/
Xander Karskens is the director of artists' institute De Ateliers. Before accepting his directorship at De Ateliers, Karskens earned his spurs as a curator.
/
Xander Karskens is the director of artists' institute De Ateliers. Before accepting his directorship at De Ateliers, Karskens earned his spurs as a curator.
uitgesproken op 29 oktober 2020:
optreden van / performance by Akiko Mik:
De naam van de kunstruimte, Room for the Study Of Loneliness, spreekt mij erg aan. Eenzaamheid is iets waar ik het als liedjesschrijver vaak over heb. De kwetsbare kanten van de mens die niet altijd op de voorgrond komen. Pure gevoelens, die wij allemaal ervaren, maar vaak niet tonen. Ik wil mij zelf kwetsbaar en puur openstellen naar de wereld. En ieder met mijn muziek meenemen, in een beweging door tijd en ruimte. Rechtstreeks naar je beleving. Ik vind dat mijn liedjes daarom goed passen bij de kunstwerken van Laurens Stok en Tom Putman.
In mijn teksten komen gevoelens naar boven, om bij stil te staan en over na te denken. Het eerste nummer dat ik voor jullie zing heet “Is It Too Much To Say”. In letterlijke zin gaat het over de simpele vraag: hoe gaat het? En over het antwoord dat (bijna) altijd volgt, dat het “wel goed” gaat. Ik kijk naar wat wij vertellen, hoe we ons werkelijk voelen, en wat wij zien bij anderen. Eerlijkheid versus sociale druk. Het gaat mij meer om het nadenken hierover, dan om een conclusie trekken. “Rabbits In The Grass” gaat over de dood en het leven. Over hoe kort en hoe krachtig iets kan voelen, en ineens voorbij kan zijn. “When the Windmills Turn” gaat over controle willen hebben over je leven, maar tegelijk over de controle durven loslaten.
Het werk van Laurens Stok en Tom Putman vind ik heel muzikaal. De herhalende patronen en lijnen werken ritmisch. En de kleuren roepen melodieën en klankvelden op. Mijn muziek en woorden zetten de werken in de tentoonstelling in een nieuw licht, waardoor je ze anders kunt gaan kijken en begrijpen. Ik hoop dat ook jullie dat zo gaan ervaren!
/
The name of the art space, Room for the Study Of Loneliness, really appeals to me. Loneliness is a theme that I often write about as a songwriter. I'm concerned with the vulnerable sides of us human beings, sides that do not always come to the fore. Pure feelings, that we experience, but often do not show. As a songwriter I want to open myself, vulnerable and purely, to the world. And take everyone along with me, with my music, in a movement through time and space. Straight to our true, inner experiences. I think that is why my songs fit well with the work of Laurens Stok and Tom Putman.
In my lyrics feelings come up, to reflect upon and think about. The first song I will sing for you is called “Is It Too Much To Say”. In a literal sense, it is about the simple question: how are you? And about the answer that (almost) always follows, that things are “going well”. I look at what we say, how we really feel, and what we see in others. Honesty and sincerity versus social pressure and appearance. My intention is to think this through, more than drawing a conclusion. “Rabbits In The Grass“ is about death. About how powerful something can feel and suddenly be over. “When the Windmills Turn” is about wanting to have control over your life, but at the same time about daring to let go.
I find the work of Laurens Stok and Tom Putman very musical. The repeating patterns and lines work rhythmically. And the colors evoke melodies and sound fields. My music and words set the works in the exhibition in a new light, allowing you to look and understand them differently. I hope you will experience it that way too!
setlist:
1. Is It Too Much To Say (also available on Spotify)
2. When The Windmills Turn
3. Rabbits In The Grass
4. Drink Out Of My Hands
In mijn teksten komen gevoelens naar boven, om bij stil te staan en over na te denken. Het eerste nummer dat ik voor jullie zing heet “Is It Too Much To Say”. In letterlijke zin gaat het over de simpele vraag: hoe gaat het? En over het antwoord dat (bijna) altijd volgt, dat het “wel goed” gaat. Ik kijk naar wat wij vertellen, hoe we ons werkelijk voelen, en wat wij zien bij anderen. Eerlijkheid versus sociale druk. Het gaat mij meer om het nadenken hierover, dan om een conclusie trekken. “Rabbits In The Grass” gaat over de dood en het leven. Over hoe kort en hoe krachtig iets kan voelen, en ineens voorbij kan zijn. “When the Windmills Turn” gaat over controle willen hebben over je leven, maar tegelijk over de controle durven loslaten.
Het werk van Laurens Stok en Tom Putman vind ik heel muzikaal. De herhalende patronen en lijnen werken ritmisch. En de kleuren roepen melodieën en klankvelden op. Mijn muziek en woorden zetten de werken in de tentoonstelling in een nieuw licht, waardoor je ze anders kunt gaan kijken en begrijpen. Ik hoop dat ook jullie dat zo gaan ervaren!
/
The name of the art space, Room for the Study Of Loneliness, really appeals to me. Loneliness is a theme that I often write about as a songwriter. I'm concerned with the vulnerable sides of us human beings, sides that do not always come to the fore. Pure feelings, that we experience, but often do not show. As a songwriter I want to open myself, vulnerable and purely, to the world. And take everyone along with me, with my music, in a movement through time and space. Straight to our true, inner experiences. I think that is why my songs fit well with the work of Laurens Stok and Tom Putman.
In my lyrics feelings come up, to reflect upon and think about. The first song I will sing for you is called “Is It Too Much To Say”. In a literal sense, it is about the simple question: how are you? And about the answer that (almost) always follows, that things are “going well”. I look at what we say, how we really feel, and what we see in others. Honesty and sincerity versus social pressure and appearance. My intention is to think this through, more than drawing a conclusion. “Rabbits In The Grass“ is about death. About how powerful something can feel and suddenly be over. “When the Windmills Turn” is about wanting to have control over your life, but at the same time about daring to let go.
I find the work of Laurens Stok and Tom Putman very musical. The repeating patterns and lines work rhythmically. And the colors evoke melodies and sound fields. My music and words set the works in the exhibition in a new light, allowing you to look and understand them differently. I hope you will experience it that way too!
setlist:
1. Is It Too Much To Say (also available on Spotify)
2. When The Windmills Turn
3. Rabbits In The Grass
4. Drink Out Of My Hands
tekst / text: Akiko Mik
twee fragmenten uit het optreden van Akiko Mik op 29 oktober 2020 / two excerpts from the performance by Akiko Mik on October 29, 2020:
twee fragmenten uit het optreden van Akiko Mik op 29 oktober 2020 / two excerpts from the performance by Akiko Mik on October 29, 2020:
|
|
When the Windmills Turn (A. Mik)
|
|
|
Rabbits in the Grass (A. Mik)
|
optreden van / performance by Prisma String Trio:
De artistiek leider van R.S.O.L., Ton Kruse, vroeg ons in april dit jaar om mee te denken over een uitvoering voor ‘If the sight shall make dwelling…’. We vonden het een aantrekkelijk idee. We dragen immers in onze naam, Prisma Strijktrio, niet voor niets een visuele inspiratie mee en we deden al eerder mooie projecten die muziek combineerden met beeldende kunst.
Toen we het werk van Laurens Stok voor het eerst zagen, viel ons meteen de muzikaliteit ervan op. De uitbundige kleuren, de beweging, de krachtige lijnen die elkaar telkens kruisen, dat zijn allemaal ingrediënten die zich gemakkelijk naar muziek laten vertalen. Naar een passend muziekstuk om het werk aan te koppelen hoefden we niet lang te zoeken, want we waren daar juist mee bezig: het overweldigende strijktrio van de Franse componist Florent Schmitt! De uitbundigheid, de volheid van de textuur en de lengte van drie kwartier, maken het tot een werk van symfonische allure - en het heeft volgens ons, eenzelfde energieniveau als het werk van Laurens. Het is muziek waar je jezelf volledig in kan verliezen.
Net zo instinctief en esthetisch als Ton het werk van Laurens Stok en Tom Putman bij elkaar gebracht heeft hebben wij de muziek van Florent Schmitt gecombineerd met ‘La muse ménagère’ (‘De huishoudmuze’) van Darius Milhaud. Het is een cyclus van 15 karakterstukken die Milhaud in dankbaarheid schreef voor zijn vrouw Madeleine. Milhaud kampte levenslang met handicaps en een zwakke gezondheid en werd door zijn vrouw - die zelf een gevierd actrice en librettist was - liefdevol verzorgd. Uit de miniaturen komt vooral warmte en liefde naar voren, maar ook een vleug ironie die past bij het werk van Tom. Hoewel de titels heel specifiek spreken van ‘Le chât’, ‘Le fils peintre’ of ‘Lectures nocturnes’, zijn het zeker geen letterlijke, op muziek gezette situaties. De taal is abstract en de luisteraar kan er zijn of haar eigen gedachten en associaties bij hebben. De suite is oorspronkelijk voor piano geschreven, maar wij vonden het mooi en toepasselijk om de bewerking voor strijktrio op te dragen aan vier dierbaren van onszelf; echtgenoten, partners en andere familieleden. Zo krijgen de werken een extra persoonlijke laag en vormen wij met zijn allen één groot muziek-huishouden.
/
The artistic leader of R.S.O.L., Ton Kruse, asked us in April this year, to think about a performance to go with "If the sight shall make dwelling ...". We thought it was an attractive idea. After all, we carry a visual inspiration in our name: Prisma String Trio, and we have done earlier some beautiful projects that combine music and visual art.
When we first saw the work of Laurens Stok, we immediately noticed its musicality. The exuberant colors, the movement, the powerful lines that keep crossing each other - these are all ingredients that can easily be translated into music. We didn't have to search long for a suitable piece of music to link it to, since we we'd just started working on one: The overwhelming string trio by the French composer Florent Schmitt! The exuberance, the fullness of the texture, and the length of three quarters of an hour, make it a work with a symphonic allure - and in our opinion it has the same level of energy as Laurens' work. It is music in which one can completely lose oneself.
Just as instinctively and aesthetically as Ton has brought the work of Laurens Stok and Tom Putman together, we combined the music of Florent Schmitt with "La muse ménagère" ("The muse of the household") by Darius Milhaud. It is a cycle of 15 character pieces that Milhaud wrote in gratitude to his wife Madeleine. Milhaud struggled with disabilities and a poor health, and was lovingly cared for by his wife - who herself was a celebrated actress and librettist. The miniatures mainly show warmth and love, but also a touch of irony that fits the work of Tom. Although the titles speak specifically of "Le chât", "Le fils peintre", or "Lectures nocturnes" - they are certainly not situations that were literally set to music. The language is abstract, and the listener can have his or her own thoughts and associations with it. The suite was originally written for piano, and we thought it appropriate to entrust the adaptation for string trio to four of our own loved ones; spouses, partners and other family members. In this way, the works get an extra personal layer as we all form one large musical household.
The Prisma String Trio are:
Janneke van Prooijen, violin
Elisabeth Smalt, viola
Michiel Weidner, cello
programma / programme:
Darius Milhaud (1892-1974)
from the suite "La muse ménagère" (1944):
- La mienne
- Le réveil
- Le chât
- Le fils peintre
- Cartomancy
- La poésie
- Lectures nocturnes
The adaptations of the original piano suite were made by:
Bob Gilmore, Tim Kliphuis, Petra Griffioen, Marijn van Prooijen
Florent Schmitt (1870-1958)
from the Trio à cordes. 105 (1944): Part 1 Animé sans excès
In spring 2021 a CD will be released under the name "Les Enfants du Paradis" with the complete works of Florent Schmitt and Darius Milhaud. More information about this can be found at www.prismatrio.nl
Toen we het werk van Laurens Stok voor het eerst zagen, viel ons meteen de muzikaliteit ervan op. De uitbundige kleuren, de beweging, de krachtige lijnen die elkaar telkens kruisen, dat zijn allemaal ingrediënten die zich gemakkelijk naar muziek laten vertalen. Naar een passend muziekstuk om het werk aan te koppelen hoefden we niet lang te zoeken, want we waren daar juist mee bezig: het overweldigende strijktrio van de Franse componist Florent Schmitt! De uitbundigheid, de volheid van de textuur en de lengte van drie kwartier, maken het tot een werk van symfonische allure - en het heeft volgens ons, eenzelfde energieniveau als het werk van Laurens. Het is muziek waar je jezelf volledig in kan verliezen.
Net zo instinctief en esthetisch als Ton het werk van Laurens Stok en Tom Putman bij elkaar gebracht heeft hebben wij de muziek van Florent Schmitt gecombineerd met ‘La muse ménagère’ (‘De huishoudmuze’) van Darius Milhaud. Het is een cyclus van 15 karakterstukken die Milhaud in dankbaarheid schreef voor zijn vrouw Madeleine. Milhaud kampte levenslang met handicaps en een zwakke gezondheid en werd door zijn vrouw - die zelf een gevierd actrice en librettist was - liefdevol verzorgd. Uit de miniaturen komt vooral warmte en liefde naar voren, maar ook een vleug ironie die past bij het werk van Tom. Hoewel de titels heel specifiek spreken van ‘Le chât’, ‘Le fils peintre’ of ‘Lectures nocturnes’, zijn het zeker geen letterlijke, op muziek gezette situaties. De taal is abstract en de luisteraar kan er zijn of haar eigen gedachten en associaties bij hebben. De suite is oorspronkelijk voor piano geschreven, maar wij vonden het mooi en toepasselijk om de bewerking voor strijktrio op te dragen aan vier dierbaren van onszelf; echtgenoten, partners en andere familieleden. Zo krijgen de werken een extra persoonlijke laag en vormen wij met zijn allen één groot muziek-huishouden.
/
The artistic leader of R.S.O.L., Ton Kruse, asked us in April this year, to think about a performance to go with "If the sight shall make dwelling ...". We thought it was an attractive idea. After all, we carry a visual inspiration in our name: Prisma String Trio, and we have done earlier some beautiful projects that combine music and visual art.
When we first saw the work of Laurens Stok, we immediately noticed its musicality. The exuberant colors, the movement, the powerful lines that keep crossing each other - these are all ingredients that can easily be translated into music. We didn't have to search long for a suitable piece of music to link it to, since we we'd just started working on one: The overwhelming string trio by the French composer Florent Schmitt! The exuberance, the fullness of the texture, and the length of three quarters of an hour, make it a work with a symphonic allure - and in our opinion it has the same level of energy as Laurens' work. It is music in which one can completely lose oneself.
Just as instinctively and aesthetically as Ton has brought the work of Laurens Stok and Tom Putman together, we combined the music of Florent Schmitt with "La muse ménagère" ("The muse of the household") by Darius Milhaud. It is a cycle of 15 character pieces that Milhaud wrote in gratitude to his wife Madeleine. Milhaud struggled with disabilities and a poor health, and was lovingly cared for by his wife - who herself was a celebrated actress and librettist. The miniatures mainly show warmth and love, but also a touch of irony that fits the work of Tom. Although the titles speak specifically of "Le chât", "Le fils peintre", or "Lectures nocturnes" - they are certainly not situations that were literally set to music. The language is abstract, and the listener can have his or her own thoughts and associations with it. The suite was originally written for piano, and we thought it appropriate to entrust the adaptation for string trio to four of our own loved ones; spouses, partners and other family members. In this way, the works get an extra personal layer as we all form one large musical household.
The Prisma String Trio are:
Janneke van Prooijen, violin
Elisabeth Smalt, viola
Michiel Weidner, cello
programma / programme:
Darius Milhaud (1892-1974)
from the suite "La muse ménagère" (1944):
- La mienne
- Le réveil
- Le chât
- Le fils peintre
- Cartomancy
- La poésie
- Lectures nocturnes
The adaptations of the original piano suite were made by:
Bob Gilmore, Tim Kliphuis, Petra Griffioen, Marijn van Prooijen
Florent Schmitt (1870-1958)
from the Trio à cordes. 105 (1944): Part 1 Animé sans excès
In spring 2021 a CD will be released under the name "Les Enfants du Paradis" with the complete works of Florent Schmitt and Darius Milhaud. More information about this can be found at www.prismatrio.nl
tekst / text: Michiel Weidner, Prisma String Trio
twee fragmenten uit het optreden van het Prisma String Trio op 29 oktber 2020 / two excerpts from the performance by the Prisma String Trio on October 29, 2020:
twee fragmenten uit het optreden van het Prisma String Trio op 29 oktber 2020 / two excerpts from the performance by the Prisma String Trio on October 29, 2020:
|
|
Le Fils Peintre (Milhaud)
|
|
|
Lectures Nocturnes (Milhaud)
|