de serie 'Stains; not facing reality'
Al jaren bewaar ik afbeeldingen die me op de één of andere manier geraakt hebben. Nieuwsfotografie uit kranten, afbeeldingen uit tijdschriften, verpakkingen en kunstgeschiedenis. Zonder te benoemen wat me precies geraakt heeft – de geschiedenis, een gezichtsuitdrukking, lichaamstaal of de kwaliteit van de afbeelding – worden de beelden deel van een jaren omvattende collectie. De beelden worden onderdeel van mijn persoonlijke geschiedenis doordat ik ze uitkies en bewaar, ook al gaan ze over mensen of gebeurtenissen die zich ver van mijn bed, in een inmiddels voorbije tijd, hebben voorgedaan. In de serie schilderijen 'Stains; not facing reality' werk ik vanuit onderdelen van deze beelden. Soms komen onderdelen, meestal figuren, uit verschillende beelden, samen in een compositie. Ik zie het als visuele poëzie. Tijdens het werken ervaar ik de figuren nieuw, ik word opnieuw geraakt. Ik maak geen gebruik maak van projecties, zoals bijvoorbeeld Marlene Dumas zegt te doen bij het maken van haar schilderijen. Voor het toe-eigenen, het actualiseren van de beeldelementen is het wezenlijk van belang dat ik de ervaring van het schilderen onderga zonder tussenkomst van fotografische projecties. In het schilderproces ontdek ik de ervaring.
De geschilderde ‘ruimte’ speelt in sommige werken een eigen rol: een illusionaire ruimte die niet bestaat wordt niettemin beleefd in het werk. Is een vlak met een kleurverloop nu een ruimte of niet? Is er volume, of niet? Suggereren wijkende lijnen diepte? Het spel met verschillende vormen die in de serie ontstonden wordt een verhaal, de vormen krijgen een nieuwe, iconische waarde. Ik ben geboeid door de beweging van het schilderen. 'Mark-making', onwillekeurige bewegingen verstoren het gewilde vormgeven. Ik bouw de kleuren op in vele, verschillende, transparante, lagen om zo kleur 'te scheppen'.
Tenslotte onderzoek ik de (on)mogelijkheid van leegte, en of lege ruimte als disbalans kan fungeren in de compositie.
naar het essay 'Ambiguïteit, over de serie "Stains; not facing reality'
De geschilderde ‘ruimte’ speelt in sommige werken een eigen rol: een illusionaire ruimte die niet bestaat wordt niettemin beleefd in het werk. Is een vlak met een kleurverloop nu een ruimte of niet? Is er volume, of niet? Suggereren wijkende lijnen diepte? Het spel met verschillende vormen die in de serie ontstonden wordt een verhaal, de vormen krijgen een nieuwe, iconische waarde. Ik ben geboeid door de beweging van het schilderen. 'Mark-making', onwillekeurige bewegingen verstoren het gewilde vormgeven. Ik bouw de kleuren op in vele, verschillende, transparante, lagen om zo kleur 'te scheppen'.
Tenslotte onderzoek ik de (on)mogelijkheid van leegte, en of lege ruimte als disbalans kan fungeren in de compositie.
naar het essay 'Ambiguïteit, over de serie "Stains; not facing reality'
Beeldend kunstenaar Wapke Feenstra over de serie 'Stains':
"De ondergrond zie je nog door de dunne verflagen heen en daarom is het materiaal van het doek van belang. Met een paar lijnen en kleurvlakken suggereert hij een ruimte en daarin verschijnen enkele figuren uit de krant. Deze personages - afkomstig uit verschillende nieuwsfoto’s - staan nu los van het nieuwsonderschrift, en ze komen elkaar in deze nieuwe omgeving tegen. Maar waar zijn ze? Zijn geschilderde ruimtes bepalen summier binnen of buiten, meer informatie geven ze niet. De figuren zijn juist heel erg precies uitgewerkt. Samen komen ze tot leven en vertellen een associatief verhaal. Gelaagd en zonder begin of einde blijven ze in die ruimte met elkaar bezig."
Galeriehouder Fraser Kee Scott over deze serie:
"It's interesting work. You've put your heart and soul into it and that shows. What you are doing is important and society needs it."
Filosoof Marieke Maes over 'Stains':
"Je essay maakt mij meer duidelijk over de serie 'Stains', die voor mij heel wat ontoegankelijker is dan het werk uit 'Hortus conclusus'. De gelaarsde vuilniszakdrager of de varkens, Jood, Moslims geven mij een herkenbaar, zij het onbehagelijk gevoel, over de tijd waarin wij leven. Wat mij bij de serie 'Stains' weer opvalt, net als bij de Hortus Conclusus, is jouw oog voor details en het vakmanschap waarmee je ze schildert. Misschien kan het daar nu helemaal niet meer om gaan, maar ik krijg de indruk dat je alles zou kunnen tekenen wat je wilt."
Bedrijfs- en organisatie adviseur Arjan Middelkoop over deze serie:
"Aanvankelijk denk je dat je weet wat je ziet, maar Ton maakt gebruik van herkenbare beelden op een manier die abstracter is dan menig abstract schilderij. Het bijzondere is dat de schilderijen je uitdagen anders naar de werkelijkheid te kijken."
"De ondergrond zie je nog door de dunne verflagen heen en daarom is het materiaal van het doek van belang. Met een paar lijnen en kleurvlakken suggereert hij een ruimte en daarin verschijnen enkele figuren uit de krant. Deze personages - afkomstig uit verschillende nieuwsfoto’s - staan nu los van het nieuwsonderschrift, en ze komen elkaar in deze nieuwe omgeving tegen. Maar waar zijn ze? Zijn geschilderde ruimtes bepalen summier binnen of buiten, meer informatie geven ze niet. De figuren zijn juist heel erg precies uitgewerkt. Samen komen ze tot leven en vertellen een associatief verhaal. Gelaagd en zonder begin of einde blijven ze in die ruimte met elkaar bezig."
Galeriehouder Fraser Kee Scott over deze serie:
"It's interesting work. You've put your heart and soul into it and that shows. What you are doing is important and society needs it."
Filosoof Marieke Maes over 'Stains':
"Je essay maakt mij meer duidelijk over de serie 'Stains', die voor mij heel wat ontoegankelijker is dan het werk uit 'Hortus conclusus'. De gelaarsde vuilniszakdrager of de varkens, Jood, Moslims geven mij een herkenbaar, zij het onbehagelijk gevoel, over de tijd waarin wij leven. Wat mij bij de serie 'Stains' weer opvalt, net als bij de Hortus Conclusus, is jouw oog voor details en het vakmanschap waarmee je ze schildert. Misschien kan het daar nu helemaal niet meer om gaan, maar ik krijg de indruk dat je alles zou kunnen tekenen wat je wilt."
Bedrijfs- en organisatie adviseur Arjan Middelkoop over deze serie:
"Aanvankelijk denk je dat je weet wat je ziet, maar Ton maakt gebruik van herkenbare beelden op een manier die abstracter is dan menig abstract schilderij. Het bijzondere is dat de schilderijen je uitdagen anders naar de werkelijkheid te kijken."