R.S.O.L. archive
Room for the Study Of Loneliness : space for contemporary art
Mijn hemel! / My heavens! / Mi cielo!
|
⇱
|
presentatie met werk van / presentation with work by Martín La Roche Contreras info & Nanda Runge info
R.S.O.L. 28.04 – 05.06 2021
R.S.O.L. 28.04 – 05.06 2021
met een voice performance van / with a voice performance by: Sharon Stewart info
Pinksteren / Whitsuntide 24.05.2021
Pinksteren / Whitsuntide 24.05.2021
|
|
|
“Van de fantomen van het geloof overstappen op de spookbeelden van de rede is slechts veranderen van cel. Als de kunst ons bevrijdt van vastgeroeste, abstracte fetisjen, bevrijdt ze ons ook van grootmoedige ideeën en sociale bekommernis – eveneens fetisjen.
Een persoonlijkheid vinden door haar te verliezen – het geloof zelf staat borg voor de zin van het lot. (34)
(...)
En ten overstaan van de hoogste werkelijkheid van mijn ziel komt alles wat nuttig is en zich buiten mij afspeelt, mij frivool en banaal voor vergeleken bij de soevereine, zuivere grandeur van mijn origineelste en frequentste dromen. Die zijn voor mij reëler. (35)
(...)
Iets een naam geven die er niet bij past, en daarna dromen over het resultaat. En inderdaad, de valse naam en de waarachtige droom scheppen een nieuwe realiteit. Het voorwerp wordt werkelijk anders, omdat wij er iets anders van gemaakt hebben. Wij vervaardigen realiteiten. De grondstof blijft dezelfde, maar de vorm die de kunst eraan gaf, zorgt ervoor dat het niet langer hetzelfde blijft.
(...)
Ik weet niet waar ik heen zou gaan met mijn gedachten, of waar ik naartoe zou willen gaan. Er hangt een lichte mist, vochtig en warm, triest maar niet bedreigend, eentonig zonder reden. Een gevoel dat ik niet kan plaatsen doet me pijn; ik mis elk argument voor ongeacht wat. (66)”
(Fernando Pessoa, Boek der Rusteloosheid)
"Kunst mag niet de schuld worden gegeven van haar ooit smadelijke relatie tot magische abacadabra, menselijke dienstbaarheid en amusement, want het heeft deze afhankelijkheden uiteindelijk vernietigd, samen met de herinnering aan haar zondeval.
(...)
Esthetische identiteit (...) is bedoeld om het niet-identieke te helpen in zijn strijd tegen de repressieve identificatiedwang die heerst over de buitenwereld. Het is dankzij zijn onderscheiding van de empirische realiteit dat het kunstwerk een wezen van een hogere orde kan worden, dat de relaties tussen het geheel en zijn onderdelen in overeenstemming brengt met zijn eigen behoeften.
(...)
Het accent leggen op het artefactuele aspect in kunstwerken lijkt te impliceren dat de manier waarop ze tot stand zijn gekomen belangrijk is. Dat is het niet. De nadruk moet liggen op hun innerlijke constitutie. "
(Theodor Adorno, Aesthetic Theory)
De foto's die Nanda Runge maakte tijdens een studiereis in China waren een manier om 'grip' te krijgen op een nieuwe omgeving, een andere cultuur, en een ander politiek en sociaal systeem. Ze noemde die fotoserie 'clear dreams'. Ze verzamelde op die reis ook voorwerpen die ze toevallig vond in de stad. Voorwerpen van de bouwvakkers die daar continu bezig waren om de stad op te bouwen. Ze schreef over de assemblages die ze ermee maakte: 'de composities lijken op de plattegrond, of de maquette van een imaginaire stad.'
Sinds 2014 werkt Martín La Roche Contreras aan zijn zogenaamde 'Quick Crosswords'. In deze raadsels rond woorden - woorden die zelf op hun beurt verwijzen naar concepten, begrippen en plaatsen, zoekt hij naar manieren om de raadselachtige aanwijzingen betekenis te geven. Manieren om het raadsel 'op te lossen'. Beelden en voorwerpen spelen daarin een rol. Samen met de daarmee samenhangende geschiedenissen, verhalen en herinneringen.
Wij vervaardigen realiteiten, schreef Fernando Pessoa in zijn Boek der Rusteloosheid. De grondstof blijft hetzelfde, maar de woorden die we eraan geven veranderen de realiteiten in dromen. Dromen die helderder zijn en waarachtiger, dan de zaak in zichzelf, zo schreef hij. En toch blijven het ook spookbeelden, die een mist drijven tussen dat wat er is, en wat wij ervan en erbij denken. Hoe redelijk we ook zijn, het identificeren van het wezen van de dingen blijft een zaak van voortdurend opnieuw benoemen. Een proces dat nooit af is. Een omschrijving die slechts functioneert zolang we geloven dat deze juist en waar is.
Theodor Adorno heeft het dan ook over het niet-identieke in zijn Esthetische Theorie. Wat we van de wereld denken, wat we van onszelf denken, of van wat dan ook maar - valt niet helemaal samen met de zaak zelf. De woorden die we formuleren, de vormen die we aan onze gedachten over een zaak geven, moeten steeds opnieuw worden doordacht. Het zijn niet meer dan aanwijzingen, die woorden. Waarmee we concepten en begrippen vormen - die op hun beurt opnieuw verwijzen naar plaatsen, voorwerpen, geschiedenissen, herinneringen en verhalen. We willen identificeren, maar het wezen van de dingen blijft zich ontrekken aan een helder zicht.
Gelukkig gaat het ook helemaal niet om het feit dat ons be-grip van wat er is, door ons wordt gevormd, is gemáákt, zegt Adorno - het gaat om de innerlijke constitutie van dat gevormde begrip. De relaties die we in ons verstaan benoemen en leggen zijn belangrijk. Want, hoe we ons begrip benoemen, vormt de werkelijkheid, verandert die, schreef Pessoa terecht. Niet dat wat er is in wezen, de materie of het materiaal, is alleen belangrijk, maar ook en vooral hoe we erin en ertegenover staan. En vervolgens, hoe we daarmee omgaan.
De presentatie 'Mijn hemel!' zet deze werking van kunst centraal. De constructies en innerlijke samenhang van wat wordt waargenomen lezen als verzamelingen van verwijzingen en aanwijzingen naar plaatsen, concepten en belevingen van ‘de wereld’ en het zijn in de wereld. De werken vragen ons actief deze relaties te zoeken en te leggen - te ver-woorden. En deze beschrijvingen en formuleringen steeds opnieuw te blijven toetsen aan wat er daadwerkelijk staat en wat we daadwerkelijk waarnemen. Om te ontdekken dat de aanwijzingen die we vinden slechts sporen zijn. Sporen van denkprocessen die hebben plaatsgevonden, van plaatsen waar we zijn geweest en van dingen die zijn gebeurd of gedaan - maar die niet meer direct toegankelijk zijn. Wat de bezoeker vindt en ontdekt verwijst naar plekken, tijden en begrippen die versluierd worden door een mist. Het wezenlijke wordt niet gevonden in waar naar wordt verwezen, maar in de verwijzingen zelf.
/
“To switch from the phantoms of faith to the ghosts of reason is merely a change of cell. If art frees us from entrenched, abstract fetishes, it also frees us from magnanimous ideas and social concern - fetishes too.
Finding a personality by losing it - faith itself guarantees the sense of fate. (34)
(...)
And before the highest reality of my soul all that is practical and takes place outside of me, appears frivolous and banal to me, compared to the sovereign, pure grandeur of my most original and frequent dreams, Those are more real to me. (35)
(...)
Name something that doesn't match, and then dream about the outcome. And indeed, the false name and the true dream create a new reality. The object really becomes something different, because we have made something different of it. We manufacture realities. The raw material remains the same, but the shape that art gave it, ensures that it no longer remains the same.
(...)
I don't know where I would go with my thoughts or where I would like to go. There is a light mist, damp and warm, sad but not threatening, monotonous for no reason. A feeling that I cannot place that hurts me; I miss all argument for no matter what. (66"
(Fernando Pessoa, The Book of Disquiet)
"Art should not be blamed for its one-time ignominious relation to magical abacadabra, human servitude and entertainment, for it has after all annihilated these dependencies along with the memory of its fall from grace.
(...)
Aesthetic identity (...) is meant to assist the non-identical in its struggle against the repressive identification compulsion that rules the outside world. It is by virtue of its separation from empirical reality that the work of art can become a being of a higher order, fashioning the relation between the whole and its parts in accordance to its own needs.
(...)
To put the accent on the artefactual aspect in works of art seems to imply that the way in which they came to be is important. It is not. The emphasis must be on their inner constitution."
(Theodor Adorno, Aesthetic Theory)
The photos that Nanda Runge took during a study trip to China were a way to 'get a grip' on a new environment, a different culture, and a different political and social system. She called that photo series 'clear dreams'. On that trip she also collected items that she found in the city. Objects belonging to the construction workers, who were constantly working there to build the city. About the assemblages she made with these objects, she wrote: 'the compositions resemble the map, or model of an imaginary city.'
Since 2014, Martín La Roche Contreras has been working on his so-called 'Quick Crosswords'. In these riddles around words - words that in turn refer to concepts and places, he looks for ways to give meaning to the enigmatic clues. Strategies to 'solve' the riddle. Words, images and objects play a role in this. Along with the related histories, stories and memories.
We create realities, wrote Fernando Pessoa in his Book of Disquiet. The raw material remains the same, but the words we give to it turn realities into dreams. Dreams that are clearer and truer than the thing in itself, he wrote. And yet our descriptions remain ghostly images, which float a mist between what is there, and what we think of it and about it. As reasonable as we may be, identifying the essence of things remains a matter of constant re-naming. A process that is never finished. A description that only works as long as we believe it to be correct and true.
Theodor Adorno therefore talks about the non-identical in his Aesthetic Theory. What we think of the world, what we think of ourselves, or of whatever thing - doesn't quite coincide with the thing itself. The words we formulate, the shapes we give to our thoughts about a case, have to be rethought over and over again. They are no more than clues, those words. With which we form concepts and ideas - formulations which in turn refer to places, objects, histories, memories and stories. We want to identify, but the essence of things remains hidden from a clear view.
Fortunately, it is not at all about the fact that our understanding of what is, is being formed by us, is made, says Adorno - what matters really is the inner constitution of that formed understanding. The relationships we identify and establish in our understanding are important. For, how we name and describe our understanding of a thing or a case, shapes its reality, changes it, as Pessoa rightly wrote. It is not only what is there in essence, the matter or the material, that is important, but also and especially how we stand among it and towards it. And consequently, how we deal with it.
The presentation 'My heavens!' focuses on this function of art. The constructs and inner coherence of what is perceived read as collections of references and clues to places, concepts and experiences of "the world" and of being in the world. The works ask us to actively seek and establish - to verbalize, to think - these relationships. And to keep testing these descriptions and formulations over and over again against what is actually there and what we actually perceive. To find that the clues we find are but traces. Traces of thought processes that have taken place, of places that were visited and of things that have happened or were done - but which are no longer directly accessible. What the visitor finds and discovers refers to places, times and concepts that are veiled by a fog. The essential is not found in what is referred to, but in the references themselves.
Een persoonlijkheid vinden door haar te verliezen – het geloof zelf staat borg voor de zin van het lot. (34)
(...)
En ten overstaan van de hoogste werkelijkheid van mijn ziel komt alles wat nuttig is en zich buiten mij afspeelt, mij frivool en banaal voor vergeleken bij de soevereine, zuivere grandeur van mijn origineelste en frequentste dromen. Die zijn voor mij reëler. (35)
(...)
Iets een naam geven die er niet bij past, en daarna dromen over het resultaat. En inderdaad, de valse naam en de waarachtige droom scheppen een nieuwe realiteit. Het voorwerp wordt werkelijk anders, omdat wij er iets anders van gemaakt hebben. Wij vervaardigen realiteiten. De grondstof blijft dezelfde, maar de vorm die de kunst eraan gaf, zorgt ervoor dat het niet langer hetzelfde blijft.
(...)
Ik weet niet waar ik heen zou gaan met mijn gedachten, of waar ik naartoe zou willen gaan. Er hangt een lichte mist, vochtig en warm, triest maar niet bedreigend, eentonig zonder reden. Een gevoel dat ik niet kan plaatsen doet me pijn; ik mis elk argument voor ongeacht wat. (66)”
(Fernando Pessoa, Boek der Rusteloosheid)
"Kunst mag niet de schuld worden gegeven van haar ooit smadelijke relatie tot magische abacadabra, menselijke dienstbaarheid en amusement, want het heeft deze afhankelijkheden uiteindelijk vernietigd, samen met de herinnering aan haar zondeval.
(...)
Esthetische identiteit (...) is bedoeld om het niet-identieke te helpen in zijn strijd tegen de repressieve identificatiedwang die heerst over de buitenwereld. Het is dankzij zijn onderscheiding van de empirische realiteit dat het kunstwerk een wezen van een hogere orde kan worden, dat de relaties tussen het geheel en zijn onderdelen in overeenstemming brengt met zijn eigen behoeften.
(...)
Het accent leggen op het artefactuele aspect in kunstwerken lijkt te impliceren dat de manier waarop ze tot stand zijn gekomen belangrijk is. Dat is het niet. De nadruk moet liggen op hun innerlijke constitutie. "
(Theodor Adorno, Aesthetic Theory)
De foto's die Nanda Runge maakte tijdens een studiereis in China waren een manier om 'grip' te krijgen op een nieuwe omgeving, een andere cultuur, en een ander politiek en sociaal systeem. Ze noemde die fotoserie 'clear dreams'. Ze verzamelde op die reis ook voorwerpen die ze toevallig vond in de stad. Voorwerpen van de bouwvakkers die daar continu bezig waren om de stad op te bouwen. Ze schreef over de assemblages die ze ermee maakte: 'de composities lijken op de plattegrond, of de maquette van een imaginaire stad.'
Sinds 2014 werkt Martín La Roche Contreras aan zijn zogenaamde 'Quick Crosswords'. In deze raadsels rond woorden - woorden die zelf op hun beurt verwijzen naar concepten, begrippen en plaatsen, zoekt hij naar manieren om de raadselachtige aanwijzingen betekenis te geven. Manieren om het raadsel 'op te lossen'. Beelden en voorwerpen spelen daarin een rol. Samen met de daarmee samenhangende geschiedenissen, verhalen en herinneringen.
Wij vervaardigen realiteiten, schreef Fernando Pessoa in zijn Boek der Rusteloosheid. De grondstof blijft hetzelfde, maar de woorden die we eraan geven veranderen de realiteiten in dromen. Dromen die helderder zijn en waarachtiger, dan de zaak in zichzelf, zo schreef hij. En toch blijven het ook spookbeelden, die een mist drijven tussen dat wat er is, en wat wij ervan en erbij denken. Hoe redelijk we ook zijn, het identificeren van het wezen van de dingen blijft een zaak van voortdurend opnieuw benoemen. Een proces dat nooit af is. Een omschrijving die slechts functioneert zolang we geloven dat deze juist en waar is.
Theodor Adorno heeft het dan ook over het niet-identieke in zijn Esthetische Theorie. Wat we van de wereld denken, wat we van onszelf denken, of van wat dan ook maar - valt niet helemaal samen met de zaak zelf. De woorden die we formuleren, de vormen die we aan onze gedachten over een zaak geven, moeten steeds opnieuw worden doordacht. Het zijn niet meer dan aanwijzingen, die woorden. Waarmee we concepten en begrippen vormen - die op hun beurt opnieuw verwijzen naar plaatsen, voorwerpen, geschiedenissen, herinneringen en verhalen. We willen identificeren, maar het wezen van de dingen blijft zich ontrekken aan een helder zicht.
Gelukkig gaat het ook helemaal niet om het feit dat ons be-grip van wat er is, door ons wordt gevormd, is gemáákt, zegt Adorno - het gaat om de innerlijke constitutie van dat gevormde begrip. De relaties die we in ons verstaan benoemen en leggen zijn belangrijk. Want, hoe we ons begrip benoemen, vormt de werkelijkheid, verandert die, schreef Pessoa terecht. Niet dat wat er is in wezen, de materie of het materiaal, is alleen belangrijk, maar ook en vooral hoe we erin en ertegenover staan. En vervolgens, hoe we daarmee omgaan.
De presentatie 'Mijn hemel!' zet deze werking van kunst centraal. De constructies en innerlijke samenhang van wat wordt waargenomen lezen als verzamelingen van verwijzingen en aanwijzingen naar plaatsen, concepten en belevingen van ‘de wereld’ en het zijn in de wereld. De werken vragen ons actief deze relaties te zoeken en te leggen - te ver-woorden. En deze beschrijvingen en formuleringen steeds opnieuw te blijven toetsen aan wat er daadwerkelijk staat en wat we daadwerkelijk waarnemen. Om te ontdekken dat de aanwijzingen die we vinden slechts sporen zijn. Sporen van denkprocessen die hebben plaatsgevonden, van plaatsen waar we zijn geweest en van dingen die zijn gebeurd of gedaan - maar die niet meer direct toegankelijk zijn. Wat de bezoeker vindt en ontdekt verwijst naar plekken, tijden en begrippen die versluierd worden door een mist. Het wezenlijke wordt niet gevonden in waar naar wordt verwezen, maar in de verwijzingen zelf.
/
“To switch from the phantoms of faith to the ghosts of reason is merely a change of cell. If art frees us from entrenched, abstract fetishes, it also frees us from magnanimous ideas and social concern - fetishes too.
Finding a personality by losing it - faith itself guarantees the sense of fate. (34)
(...)
And before the highest reality of my soul all that is practical and takes place outside of me, appears frivolous and banal to me, compared to the sovereign, pure grandeur of my most original and frequent dreams, Those are more real to me. (35)
(...)
Name something that doesn't match, and then dream about the outcome. And indeed, the false name and the true dream create a new reality. The object really becomes something different, because we have made something different of it. We manufacture realities. The raw material remains the same, but the shape that art gave it, ensures that it no longer remains the same.
(...)
I don't know where I would go with my thoughts or where I would like to go. There is a light mist, damp and warm, sad but not threatening, monotonous for no reason. A feeling that I cannot place that hurts me; I miss all argument for no matter what. (66"
(Fernando Pessoa, The Book of Disquiet)
"Art should not be blamed for its one-time ignominious relation to magical abacadabra, human servitude and entertainment, for it has after all annihilated these dependencies along with the memory of its fall from grace.
(...)
Aesthetic identity (...) is meant to assist the non-identical in its struggle against the repressive identification compulsion that rules the outside world. It is by virtue of its separation from empirical reality that the work of art can become a being of a higher order, fashioning the relation between the whole and its parts in accordance to its own needs.
(...)
To put the accent on the artefactual aspect in works of art seems to imply that the way in which they came to be is important. It is not. The emphasis must be on their inner constitution."
(Theodor Adorno, Aesthetic Theory)
The photos that Nanda Runge took during a study trip to China were a way to 'get a grip' on a new environment, a different culture, and a different political and social system. She called that photo series 'clear dreams'. On that trip she also collected items that she found in the city. Objects belonging to the construction workers, who were constantly working there to build the city. About the assemblages she made with these objects, she wrote: 'the compositions resemble the map, or model of an imaginary city.'
Since 2014, Martín La Roche Contreras has been working on his so-called 'Quick Crosswords'. In these riddles around words - words that in turn refer to concepts and places, he looks for ways to give meaning to the enigmatic clues. Strategies to 'solve' the riddle. Words, images and objects play a role in this. Along with the related histories, stories and memories.
We create realities, wrote Fernando Pessoa in his Book of Disquiet. The raw material remains the same, but the words we give to it turn realities into dreams. Dreams that are clearer and truer than the thing in itself, he wrote. And yet our descriptions remain ghostly images, which float a mist between what is there, and what we think of it and about it. As reasonable as we may be, identifying the essence of things remains a matter of constant re-naming. A process that is never finished. A description that only works as long as we believe it to be correct and true.
Theodor Adorno therefore talks about the non-identical in his Aesthetic Theory. What we think of the world, what we think of ourselves, or of whatever thing - doesn't quite coincide with the thing itself. The words we formulate, the shapes we give to our thoughts about a case, have to be rethought over and over again. They are no more than clues, those words. With which we form concepts and ideas - formulations which in turn refer to places, objects, histories, memories and stories. We want to identify, but the essence of things remains hidden from a clear view.
Fortunately, it is not at all about the fact that our understanding of what is, is being formed by us, is made, says Adorno - what matters really is the inner constitution of that formed understanding. The relationships we identify and establish in our understanding are important. For, how we name and describe our understanding of a thing or a case, shapes its reality, changes it, as Pessoa rightly wrote. It is not only what is there in essence, the matter or the material, that is important, but also and especially how we stand among it and towards it. And consequently, how we deal with it.
The presentation 'My heavens!' focuses on this function of art. The constructs and inner coherence of what is perceived read as collections of references and clues to places, concepts and experiences of "the world" and of being in the world. The works ask us to actively seek and establish - to verbalize, to think - these relationships. And to keep testing these descriptions and formulations over and over again against what is actually there and what we actually perceive. To find that the clues we find are but traces. Traces of thought processes that have taken place, of places that were visited and of things that have happened or were done - but which are no longer directly accessible. What the visitor finds and discovers refers to places, times and concepts that are veiled by a fog. The essential is not found in what is referred to, but in the references themselves.
'Mijn hemel!' op Metropolis M