R.S.O.L. archive
Room for the Study Of Loneliness : space for contemporary art
five inbetween days
|
⇱
|
Het werk van Tessa Langeveld onderzoekt de esthetiek van de suspense, een vorm die we kennen uit horrorfilms. De installaties van Langeveld tonen een wereld waarin ‘iets’ gebeurd is of misschien staat te gebeuren – maar je kunt je vinger er niet opleggen. Ieder moment kan de ‘horror’ zich gaan openbaren… Langeveld: “Een belangrijk aspect van mijn werk is angst en veiligheid. Ik merk dat ik vaak terugkom op vormen waarin iets staat te gebeuren. Maar wat er dan zou kunnen gebeuren, of waarom, wordt niet echt duidelijk. Zoals de focus op de ademhaling in een donker huis, waarin het niet duidelijk is in welke donkere hoek het gevaar zich schuilhoudt.”
Een gegeneraliseerde angst is uiteindelijk ambigu. Het is vooral het idee en gevoel: het is hier niet pluis, er zou wel eens wat mis kunnen gaan. Door deze beweging in de angst, die niet langer specifiek is voor een concreet gevaar, wordt hij existentieel. Het wordt een angst die voor alle mensen op aarde op een bepaalde manier herkenbaar is en betekenis heeft. Het donkere van zo’n existentiële angst kan echter ook een positieve uitwerking krijgen: want hoewel je niet kunt weten wat er met je gaat gebeuren en dit je angstig maakt voor de afgrond van mogelijkheden die zich daarin voor je opent (de mogelijkheid van de mogelijkheid noemt Søren Kierkegaard dit in zijn werk: Het Begrip Angst) - kun je toch kiezen een bepaalde stap in een bepaalde richting te zetten. In de horror: je doet tóch die deur open; of je loopt tóch die gang in… Hoewel je kiest wat je niet kent, zet je toch een stap. Daarmee maak je, zoals Kierkegaard het zegt, een kwalitatieve sprong. En die sprong maken is een overwinning op de angst: een positieve daad. Een daad zonder garanties, maar een daad die een fundamenteel ‘ja’ betekende. Het onbepaalde van de afgrond aan mogelijkheden wordt door jouw stap bepaald.
Langeveld: “Ik vind het een mooi en verdrietig idee - maar vooral mooi - dat iedereen in diens eigen lichaam zit en dat niemand ooit echt precies dezelfde ervaring heeft als de ander. Mensen hebben allemaal hun eigen associaties, door een andere levensloop en opvoeding, door een andere bouw en aanleg. In mijn werk wil ik die onvermijdelijke eenzaamheid benadrukken. Ik moet ook denken aan de fenomenologische benadering die zegt dat het bezitten van een lichaam zowel bevrijdend als beperkend is, omdat dit het enige perspectief is van waaruit je de wereld kan waarnemen. Als ik het heel simpel zou moeten zeggen, wil ik dat mensen een soort rust vinden in de chaos en het onbekende die mijn werk voorlegt. Ik edit vaak met een ritme. Dus om de vier, zes of acht seconden gebeurt er iets, en dit is een structuur. Met zo’n patroon of ordening wil ik een anker te creëren waar mensen zich, misschien onbewust, zintuiglijk, aan vast kunnen houden. Vaak een geluid, of een kleine imperfectie in het beeld, dat ik bewust construeer in CGI (computer-generated imagery: special visual effects created using computer software). Bijvoorbeeld een lensflare of een stofdeeltje.”
Door Langevelds werk te benaderen vanuit de eenzaamheid als existentieel probleem, wordt erin zichtbaar hoe een mens een ‘geworpene’ is. Geworpen in het bestaan. Met je leven kun je heel blij zijn en er super van genieten, maar het blijft toch ook iets dat je overkomt en dat fundamenteel niet je eigen keuze was. De kwetsbaarheid van het lichaam dat je bestaan be-vat, maakt existentiële angst verstaanbaar. Hiermee is de link naar de horror-esthetiek ook helder gemaakt: het gaat over dat lichaam, dat steeds maar weer het gevaar loopt vernietigd te raken op alle mogelijke en tegelijk onvoorstelbare manieren. Het eindige, en dus: kwetsbare van het eigen lichaam wordt vanaf een zeker leeftijd steeds voorvoeld: suspense. De positieve tegenbeweging, een bevestiging van het bestaan, wil Langeveld laten oplichten middenin het donkere van de angst. Chaos is dat wat de orde bedreigd. Het lichaam kan worden begrepen als een systeem (orde) dat door chaos (wanorde door ziekte of geweld) wordt bedreigd. De ritmische patronen in Langeveld’s werk brengen orde aan - dat is voorspelbaarheid en begrijpelijkheid - in het chaotische duister van de angst die zij adresseert
“Ik heb een fascinatie voor de stilheid van levenloze objecten,” vertelt Langeveld: “Als ik als kind overweldigd werd door angsten, keek ik vaak naar een lamp of een gordijn. Dat kalmeerde me. Omdat dingen zich altijd in diezelfde vorm presenteren. Maar afhankelijk van hoe ik me voel, zie ik ze anders. Door zulke persoonlijke ervaringen werd ik me daar bewust van…”
Vastheid en zekerheid temidden van het existentieel angstige maken een kwalitatieve sprong naar bevestiging en vrede mogelijk. In Langeveld’s werk wordt het onbepaalde vormgegeven en vervolgens wordt het door deze vorm bepaald.
Tessa Langeveld (1996) studeerde aan de Academie voor Beeldende Kunst van Enschede (AKI) en aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Gent. Eerder werkte ze in P/////AKT Amsterdam en toonde ze haar werk bij Weerlicht Deventer en Media Art Friesland.
/
Tessa Langeveld's work explores the aesthetics of suspense, a form familiar from horror films. Langeveld's installations show a world in which 'something' has happened or perhaps is about to happen - but you can't put your finger on it. At any moment, the 'horror' may be revealed... Langeveld: "An important aspect of my work is fear and safety. I find that I often return to forms in which something is about to happen. But what exactly might happen, and why, really doesn't become clarified. Like focusing on ones breath in a dark house, where it is not clear in which dark corner the danger lurks."
A generalised fear is ultimately ambiguous. It is mainly the idea and feeling: things are not right here, something might go wrong. Because of this movement in fear, which is no longer specific to a concrete danger, it becomes existential. It becomes a fear that is in some way recognisable and meaningful to all people on earth. However, the darkness of such an existential fear can also have a positive effect: although one cannot know what is going to happen and this makes one anxious about the abyss of possibilities that opens up in it (the possibility of possibility is what Søren Kierkegaard calls this in his work: The Concept of Anxiety) - one can still choose to take a certain step in a certain direction. In horror: you open that door after all; or you walk into that corridor anyway... Although one chooses what you don't know, one still takes a step. In doing so, you make, as Kierkegaard puts it, a qualitative leap. And taking that leap is a victory over fear: a positive act. An act without guarantees, but an act that meant a fundamental 'yes'. The indefinite abyss of possibilities becomes determined by your step.
Langeveld: "I find it a beautiful and sad idea - but mostly beautiful - that everyone is in their own body and that no one ever really has exactly the same experience as another. People all have their own associations, because of a different course of life and upbringing, because of a different build and disposition. In my work, I want to highlight this inevitable loneliness. I also think of the phenomenological approach that says that having a body is both liberating and limiting, because it is the only perspective from which one can perceive the world. If I had to put it very simply, I want people to find a kind of peace in the chaos and the unknown that my work presents. I often edit with a rhythm. So every four, six or eight seconds something happens, and this is a structure. With such a pattern or arrangement, I want to create an anchor that people can hold on to, perhaps unconsciously, aesthetically. Often a sound, or a small imperfection in the image, which I consciously construct in CGI (computer-generated imagery: special visual effects created using computer software). For example, a lens flare or a dust particle."
By approaching Langeveld's work from the concept of loneliness as an existential problem, it reveals how a person is a "castaway". A Castaway into existence. One can be very happy with ones life and super enjoy it, but it also remains something that happens to you and that was fundamentally not your own choice. The vulnerability of the body that contains ones existence makes existential anxiety understandable. This also makes the link to horror aesthetics clear: it is about that body, which is constantly in danger of being destroyed in all possible and yet unimaginable ways. The finite, and therefore: fragile nature of one's own body is always anticipated from a certain age forward: suspense. Langeveld wants the positive countermovement, an affirmation of existence, to light up amidst the darkness of fear. Chaos is that which threatens order. The body can be understood as a system (order) threatened by chaos (disorder caused by disease or violence). The rhythmic patterns in Langeveld's work bring order - that is predictability and intelligibility - to the chaotic darkness of the anxiety she addresses
"I have a fascination with the stillness of inanimate objects," Langeveld tells: "When I was overwhelmed by fears as a child, I would often look at a lamp or a curtain. That calmed me down. Because things always present themselves in the exact same form. But depending on how I feel, I see them differently. Through such personal experiences, I became aware of that..."
Firmness and certainty in the midst of the existentially anxious, enable a qualitative leap towards affirmation and peace. In Langeveld's work, the indeterminate is shaped and then determined by this shape.
Tessa Langeveld (1996) studied at the Academy of Fine Arts in Enschede (AKI) and at the Royal Academy of Fine Arts in Ghent. She previously worked in P/////AKT Amsterdam and showed her work at Weerlicht Deventer and Media Art Friesland.
TK 25-10-2022
Een gegeneraliseerde angst is uiteindelijk ambigu. Het is vooral het idee en gevoel: het is hier niet pluis, er zou wel eens wat mis kunnen gaan. Door deze beweging in de angst, die niet langer specifiek is voor een concreet gevaar, wordt hij existentieel. Het wordt een angst die voor alle mensen op aarde op een bepaalde manier herkenbaar is en betekenis heeft. Het donkere van zo’n existentiële angst kan echter ook een positieve uitwerking krijgen: want hoewel je niet kunt weten wat er met je gaat gebeuren en dit je angstig maakt voor de afgrond van mogelijkheden die zich daarin voor je opent (de mogelijkheid van de mogelijkheid noemt Søren Kierkegaard dit in zijn werk: Het Begrip Angst) - kun je toch kiezen een bepaalde stap in een bepaalde richting te zetten. In de horror: je doet tóch die deur open; of je loopt tóch die gang in… Hoewel je kiest wat je niet kent, zet je toch een stap. Daarmee maak je, zoals Kierkegaard het zegt, een kwalitatieve sprong. En die sprong maken is een overwinning op de angst: een positieve daad. Een daad zonder garanties, maar een daad die een fundamenteel ‘ja’ betekende. Het onbepaalde van de afgrond aan mogelijkheden wordt door jouw stap bepaald.
Langeveld: “Ik vind het een mooi en verdrietig idee - maar vooral mooi - dat iedereen in diens eigen lichaam zit en dat niemand ooit echt precies dezelfde ervaring heeft als de ander. Mensen hebben allemaal hun eigen associaties, door een andere levensloop en opvoeding, door een andere bouw en aanleg. In mijn werk wil ik die onvermijdelijke eenzaamheid benadrukken. Ik moet ook denken aan de fenomenologische benadering die zegt dat het bezitten van een lichaam zowel bevrijdend als beperkend is, omdat dit het enige perspectief is van waaruit je de wereld kan waarnemen. Als ik het heel simpel zou moeten zeggen, wil ik dat mensen een soort rust vinden in de chaos en het onbekende die mijn werk voorlegt. Ik edit vaak met een ritme. Dus om de vier, zes of acht seconden gebeurt er iets, en dit is een structuur. Met zo’n patroon of ordening wil ik een anker te creëren waar mensen zich, misschien onbewust, zintuiglijk, aan vast kunnen houden. Vaak een geluid, of een kleine imperfectie in het beeld, dat ik bewust construeer in CGI (computer-generated imagery: special visual effects created using computer software). Bijvoorbeeld een lensflare of een stofdeeltje.”
Door Langevelds werk te benaderen vanuit de eenzaamheid als existentieel probleem, wordt erin zichtbaar hoe een mens een ‘geworpene’ is. Geworpen in het bestaan. Met je leven kun je heel blij zijn en er super van genieten, maar het blijft toch ook iets dat je overkomt en dat fundamenteel niet je eigen keuze was. De kwetsbaarheid van het lichaam dat je bestaan be-vat, maakt existentiële angst verstaanbaar. Hiermee is de link naar de horror-esthetiek ook helder gemaakt: het gaat over dat lichaam, dat steeds maar weer het gevaar loopt vernietigd te raken op alle mogelijke en tegelijk onvoorstelbare manieren. Het eindige, en dus: kwetsbare van het eigen lichaam wordt vanaf een zeker leeftijd steeds voorvoeld: suspense. De positieve tegenbeweging, een bevestiging van het bestaan, wil Langeveld laten oplichten middenin het donkere van de angst. Chaos is dat wat de orde bedreigd. Het lichaam kan worden begrepen als een systeem (orde) dat door chaos (wanorde door ziekte of geweld) wordt bedreigd. De ritmische patronen in Langeveld’s werk brengen orde aan - dat is voorspelbaarheid en begrijpelijkheid - in het chaotische duister van de angst die zij adresseert
“Ik heb een fascinatie voor de stilheid van levenloze objecten,” vertelt Langeveld: “Als ik als kind overweldigd werd door angsten, keek ik vaak naar een lamp of een gordijn. Dat kalmeerde me. Omdat dingen zich altijd in diezelfde vorm presenteren. Maar afhankelijk van hoe ik me voel, zie ik ze anders. Door zulke persoonlijke ervaringen werd ik me daar bewust van…”
Vastheid en zekerheid temidden van het existentieel angstige maken een kwalitatieve sprong naar bevestiging en vrede mogelijk. In Langeveld’s werk wordt het onbepaalde vormgegeven en vervolgens wordt het door deze vorm bepaald.
Tessa Langeveld (1996) studeerde aan de Academie voor Beeldende Kunst van Enschede (AKI) en aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Gent. Eerder werkte ze in P/////AKT Amsterdam en toonde ze haar werk bij Weerlicht Deventer en Media Art Friesland.
/
Tessa Langeveld's work explores the aesthetics of suspense, a form familiar from horror films. Langeveld's installations show a world in which 'something' has happened or perhaps is about to happen - but you can't put your finger on it. At any moment, the 'horror' may be revealed... Langeveld: "An important aspect of my work is fear and safety. I find that I often return to forms in which something is about to happen. But what exactly might happen, and why, really doesn't become clarified. Like focusing on ones breath in a dark house, where it is not clear in which dark corner the danger lurks."
A generalised fear is ultimately ambiguous. It is mainly the idea and feeling: things are not right here, something might go wrong. Because of this movement in fear, which is no longer specific to a concrete danger, it becomes existential. It becomes a fear that is in some way recognisable and meaningful to all people on earth. However, the darkness of such an existential fear can also have a positive effect: although one cannot know what is going to happen and this makes one anxious about the abyss of possibilities that opens up in it (the possibility of possibility is what Søren Kierkegaard calls this in his work: The Concept of Anxiety) - one can still choose to take a certain step in a certain direction. In horror: you open that door after all; or you walk into that corridor anyway... Although one chooses what you don't know, one still takes a step. In doing so, you make, as Kierkegaard puts it, a qualitative leap. And taking that leap is a victory over fear: a positive act. An act without guarantees, but an act that meant a fundamental 'yes'. The indefinite abyss of possibilities becomes determined by your step.
Langeveld: "I find it a beautiful and sad idea - but mostly beautiful - that everyone is in their own body and that no one ever really has exactly the same experience as another. People all have their own associations, because of a different course of life and upbringing, because of a different build and disposition. In my work, I want to highlight this inevitable loneliness. I also think of the phenomenological approach that says that having a body is both liberating and limiting, because it is the only perspective from which one can perceive the world. If I had to put it very simply, I want people to find a kind of peace in the chaos and the unknown that my work presents. I often edit with a rhythm. So every four, six or eight seconds something happens, and this is a structure. With such a pattern or arrangement, I want to create an anchor that people can hold on to, perhaps unconsciously, aesthetically. Often a sound, or a small imperfection in the image, which I consciously construct in CGI (computer-generated imagery: special visual effects created using computer software). For example, a lens flare or a dust particle."
By approaching Langeveld's work from the concept of loneliness as an existential problem, it reveals how a person is a "castaway". A Castaway into existence. One can be very happy with ones life and super enjoy it, but it also remains something that happens to you and that was fundamentally not your own choice. The vulnerability of the body that contains ones existence makes existential anxiety understandable. This also makes the link to horror aesthetics clear: it is about that body, which is constantly in danger of being destroyed in all possible and yet unimaginable ways. The finite, and therefore: fragile nature of one's own body is always anticipated from a certain age forward: suspense. Langeveld wants the positive countermovement, an affirmation of existence, to light up amidst the darkness of fear. Chaos is that which threatens order. The body can be understood as a system (order) threatened by chaos (disorder caused by disease or violence). The rhythmic patterns in Langeveld's work bring order - that is predictability and intelligibility - to the chaotic darkness of the anxiety she addresses
"I have a fascination with the stillness of inanimate objects," Langeveld tells: "When I was overwhelmed by fears as a child, I would often look at a lamp or a curtain. That calmed me down. Because things always present themselves in the exact same form. But depending on how I feel, I see them differently. Through such personal experiences, I became aware of that..."
Firmness and certainty in the midst of the existentially anxious, enable a qualitative leap towards affirmation and peace. In Langeveld's work, the indeterminate is shaped and then determined by this shape.
Tessa Langeveld (1996) studied at the Academy of Fine Arts in Enschede (AKI) and at the Royal Academy of Fine Arts in Ghent. She previously worked in P/////AKT Amsterdam and showed her work at Weerlicht Deventer and Media Art Friesland.
TK 25-10-2022