de installatie 'Retrospectief'
De installatie bestaat uit vier onderdelen:
Een brug door de tijd: van het nieuwe ateliergebouw naar de plek, waar de mensen die daar nu werken, voorheen hebben gewerkt.
Ik heb de muur met het raam van mijn oude atelier in Nieuw Rollecate, met het uitzicht op de verwilderde tuin, getransponeerd naar de Van Hetenstraat. Een realtime videoprojectie van één uur, de maten één op één gelijk: lifesize. Op de nieuwe plek komt de oude plek aanwezig, zodat we opnieuw vanuit het oude gebouw naar buiten kunnen kijken en zien hoe het was. Twee tijden en twee plaatsen maken contact.
Een verhuizing betekent je oude plek achterlaten. De tijd die je er hebt doorgebracht, hoe het licht viel door de ramen, het uitzicht, hoe het klonk en rook, wat dat met je heeft gedaan, wat je er hebt meegemaakt. Je neemt je meubels en je spullen mee. Deze komen te staan in een nieuwe ruimte en een nieuwe omgeving. Hetzelfde meubel ervaar je nieuw en toch vertrouwd op je nieuwe plek. Ook neem je jezelf en je herinneringen mee naar je nieuwe plek. Twee tijden en plaatsen maken contact.
Ik heb het wachtkamermeubel uit de entreehal van Nieuw Rollecate geplaatst in de entreehal van het gebouw aan de Van Hetenstraat. In de lectuurbak tussen de twee stoeltjes zie je een montage van opnamen door de oude ruiten van Nieuw Rollecate. Het glas is oud, en daarom is het niet zo glad en recht als modern glas. De beelden zijn vertekend: als je beweegt zie je hoe de oneffenheden in het glas je beeld breken. Terugkijkend op het verleden is je herinnering ook vertekend: je herinneringen worden fragmentarisch, en vertekenen het werkelijk beleefde verleden.
Ook zijn de oude ruiten van Rollecate klein, het was destijds (tijdens de bouw van Nieuw Rollecate in de jaren 1920) nog niet mogelijk doorzonramen te maken. Een raam is daarom opgebouwd uit meerdere kleine ruiten in sponningen. Daardoor is het kader waardoor je filmt klein. Je kijkt naar details. Je 'botst' tijdens het filmen steeds tegen het kader van de kozijnen waarin de ruiten gevat zijn met het videobeeld. Dit heb ik vertaald naar een bewerking waarbij het kader steeds opschuift en terugschuift over de beelden. Het videobeeld benauwt de vrije terugblik, de herinnering is ingekaderd en daarom beperkt. Dat is wat context doet met beleving.
De opnamen en de montage heeft ook de tijd ingekaderd.
Tenslotte is de fotografie en de videofilm ook een tijdmachine in de zin dat het laat zien hoe het echt was. Tegelijk is er sprake van interpretatie: er is gekozen in hoe het beeld is uitgesneden, er is gewerkt op een bepaald tijdstip, met een bepaalde lichtval. Ook de apparatuur ‘interpreteert’ de plaats die je vastlegt en kleurt zo de herinnering. Enerzijds gebeurt het vastleggen van de tijd en de plaats door foto en video objectief, maar anderzijds kleurt de beleving de keuzes van tijdstip en compositie. Zo is ook je herinnering enerzijds objectief: het gaat om werkelijk bestaande plekken en werkelijk voorgevallen gebeurtenissen. Maar anderzijds is je herinnering ook subjectief: je hebt de plaats en de gebeurtenis op een zekere manier beleefd. Beleving kleurt de herinnering.
Ik heb op vier bekende openbare plekken in Nieuw Rollecate foto’s gemaakt en deze hang ik op de overeenkomstige plaatsen in het nieuwe ateliergebouw aan de Van Hetenstraat. Wanneer je de nieuwe trap bestijgt zie je de oude trap. Zo wordt er mentaal een verbinding gemaakt van wat is naar wat was, van hier naar daar.
Het werk retrospectief raakt aldus aan een bijzonder aspect van het menselijk bestaan. De beleving van tijd en plaats in het heden wordt gekleurd door de herinnerde tijd en plaats. Het verleden is altijd aanwezig in het heden van de menselijke geest. Maar het verleden is gekleurd, gefragmenteerd, vertekend en ingekaderd door het heden. Een realtime-video is in de menselijke geest onmogelijk: je herinnert je momenten, maar je kunt het 'zijn' van toen niet meer opnieuw beleven. Deze ervaring raakt de tragiek van het menselijk bestaan: het besef van voorbij gaan drukt ons op de eindigheid van ons eigen bestaan, zonder dat dit ooit voorstelbaar wordt.
- Een life-size projectie van een realtime-video (1 uur) van een wand met een raam in het voormalig ateliergebouw Nieuw Rollecate, op een muur in het nieuwe ateliergebouw aan de Van Hetenstraat 59.
- Het wachtkamermeubel met twee zitjes en een lectuurbak uit de entreehal van het voormalig ateliergebouw Nieuw Rollecate, met op de lectuurbak een videostudie in een loop, van vertekende opnamen van het zicht door de oude ruiten van Nieuw Rollecate. Dit meubel is geplaatst in de entrehal van de Van Hetenstraat 59.
- Vier foto-afdrukken van ruimten in Nieuw Rollecate op aluminiumplaat, opgehangen op de overeenkomstige plaatsen in het gebouw aan de Van Hetenstraat.
- Een geluidsopname van de akoestiek van Nieuw Rollecate vanuit de entreehal.
Een brug door de tijd: van het nieuwe ateliergebouw naar de plek, waar de mensen die daar nu werken, voorheen hebben gewerkt.
Ik heb de muur met het raam van mijn oude atelier in Nieuw Rollecate, met het uitzicht op de verwilderde tuin, getransponeerd naar de Van Hetenstraat. Een realtime videoprojectie van één uur, de maten één op één gelijk: lifesize. Op de nieuwe plek komt de oude plek aanwezig, zodat we opnieuw vanuit het oude gebouw naar buiten kunnen kijken en zien hoe het was. Twee tijden en twee plaatsen maken contact.
Een verhuizing betekent je oude plek achterlaten. De tijd die je er hebt doorgebracht, hoe het licht viel door de ramen, het uitzicht, hoe het klonk en rook, wat dat met je heeft gedaan, wat je er hebt meegemaakt. Je neemt je meubels en je spullen mee. Deze komen te staan in een nieuwe ruimte en een nieuwe omgeving. Hetzelfde meubel ervaar je nieuw en toch vertrouwd op je nieuwe plek. Ook neem je jezelf en je herinneringen mee naar je nieuwe plek. Twee tijden en plaatsen maken contact.
Ik heb het wachtkamermeubel uit de entreehal van Nieuw Rollecate geplaatst in de entreehal van het gebouw aan de Van Hetenstraat. In de lectuurbak tussen de twee stoeltjes zie je een montage van opnamen door de oude ruiten van Nieuw Rollecate. Het glas is oud, en daarom is het niet zo glad en recht als modern glas. De beelden zijn vertekend: als je beweegt zie je hoe de oneffenheden in het glas je beeld breken. Terugkijkend op het verleden is je herinnering ook vertekend: je herinneringen worden fragmentarisch, en vertekenen het werkelijk beleefde verleden.
Ook zijn de oude ruiten van Rollecate klein, het was destijds (tijdens de bouw van Nieuw Rollecate in de jaren 1920) nog niet mogelijk doorzonramen te maken. Een raam is daarom opgebouwd uit meerdere kleine ruiten in sponningen. Daardoor is het kader waardoor je filmt klein. Je kijkt naar details. Je 'botst' tijdens het filmen steeds tegen het kader van de kozijnen waarin de ruiten gevat zijn met het videobeeld. Dit heb ik vertaald naar een bewerking waarbij het kader steeds opschuift en terugschuift over de beelden. Het videobeeld benauwt de vrije terugblik, de herinnering is ingekaderd en daarom beperkt. Dat is wat context doet met beleving.
De opnamen en de montage heeft ook de tijd ingekaderd.
Tenslotte is de fotografie en de videofilm ook een tijdmachine in de zin dat het laat zien hoe het echt was. Tegelijk is er sprake van interpretatie: er is gekozen in hoe het beeld is uitgesneden, er is gewerkt op een bepaald tijdstip, met een bepaalde lichtval. Ook de apparatuur ‘interpreteert’ de plaats die je vastlegt en kleurt zo de herinnering. Enerzijds gebeurt het vastleggen van de tijd en de plaats door foto en video objectief, maar anderzijds kleurt de beleving de keuzes van tijdstip en compositie. Zo is ook je herinnering enerzijds objectief: het gaat om werkelijk bestaande plekken en werkelijk voorgevallen gebeurtenissen. Maar anderzijds is je herinnering ook subjectief: je hebt de plaats en de gebeurtenis op een zekere manier beleefd. Beleving kleurt de herinnering.
Ik heb op vier bekende openbare plekken in Nieuw Rollecate foto’s gemaakt en deze hang ik op de overeenkomstige plaatsen in het nieuwe ateliergebouw aan de Van Hetenstraat. Wanneer je de nieuwe trap bestijgt zie je de oude trap. Zo wordt er mentaal een verbinding gemaakt van wat is naar wat was, van hier naar daar.
Het werk retrospectief raakt aldus aan een bijzonder aspect van het menselijk bestaan. De beleving van tijd en plaats in het heden wordt gekleurd door de herinnerde tijd en plaats. Het verleden is altijd aanwezig in het heden van de menselijke geest. Maar het verleden is gekleurd, gefragmenteerd, vertekend en ingekaderd door het heden. Een realtime-video is in de menselijke geest onmogelijk: je herinnert je momenten, maar je kunt het 'zijn' van toen niet meer opnieuw beleven. Deze ervaring raakt de tragiek van het menselijk bestaan: het besef van voorbij gaan drukt ons op de eindigheid van ons eigen bestaan, zonder dat dit ooit voorstelbaar wordt.

retrospectief_uitnodiging.pdf | |
File Size: | 70 kb |
File Type: |